उधारो प्रेम : कथा

"हेल्लो"
"अँ, कति ढिला गरेकी फोन रिसिभ गर्न पनि ?"

भर्खर बाथरुमबाट फर्किदै मोबाईल कानमा च्यापेर "हेल्लो" भन्ने बित्तिकै फटटट बोल्यो ऊ, जवाफमा केही फर्काउनै नपाई फोन काट्दै भन्यो "म तल तिम्लाई पर्खि रहेको छु ।"

आकाशमा बादलका गुब्बाराहरु फैली रहेका छन् । नजिकै कालो मडारिहरेको छ। टाढा क्षितिजमा चाँदनी घेरामा छ बादल । फोन कानमा अड्याउदै झ्यालबाट बाहिर हेर्छे उस्ले ।नचाउछे आँखा । मेघ गर्जनको ध्वनी गुम्फित छ, सोची 'पानी पर्च केरे' अनि कपाल झट्कार्दै तल हेरी । बादलको लुकामारीमा हराएको घाम । थाहा छैन अब बादललाई तोडेर प्रकाश छर्न सक्च या सक्दैन आज ! धुम्म छ वातावरण । डबल बर्षातको लक्षण । पानी र प्रेमको ।


तल,
पल्सर बाईकलाई  स्ट्यान्ड लगाएर फिल्मी शैलीमा बसेको छ, एक युवक । रेवनको गोलो चेस्माले औधी स्वाएको छ उस्लाई ।

***

 रस्मिता । क्रुपियर । डिलर भन्छन अरु । ग्राहकलाई जुवा खेलाउछे उ ।क्यासिनोमा । पोखरा जहाँ क्यासिनो खेल्न लोकल देखी बिदेशी सम्म भिड लाग्ने गर्चन ।
क्यासिनोमा सेल्समा काम गर्च हरिश । उस्ले खुप मन पराउन थाल्यो रस्मितालाई । सँधै मनमा कुरा खेलाउन खप्पिस भैसक्यो उ रस्मिताको बारेमा । कल्पनामा रस्मितासंग उडन थालेको धेरै भो । तर यथार्थमा बिउझदा भन्न सकि रहेको छैन्  । आखिँर मन परेको मान्छे संग अलिक डर लाग्दो रहेछ केरे । कता कता छुट्टै अनुभुति हुने । प्रेम गर्छु भन्न भन्दा नि रिजेक्टको डरले आत्तिनी ।एउटा छुट्टै धुन गुम्फिने अन्तरहृदयमा प्रेमको धुन, तर मौन बनेर !

धेरै दिनको प्रयास पछि उसले आफुलाई आत्मबिश्वास भरेर रस्मिता छेउ प्रस्तुत गर्यो र भेट्ने योजना बनायो ।मानौ उ बलवान ठान्दै छ आफुलाई । हिम्मत भरेको छ ।अदम्य शाहश ! क्रान्तीकारी योद्दाले झैँ मुटु दह्रो बनाएको छ ।

दुबैजनाको सल्लाह मिलेपछि अर्को एकदिन भेटने योजना बन्यो । शनीबार उनीहरुले फेवातालको किनारमा आफुलाई मिलाप गराए । र निक्लिए किनार तिर । जलकुम्भि झारले लपक्कै ढाकेको थियो ताल किनार । पानीसंगको अपार प्रेम गाँसिए झै थियो जलकुम्भि र तालको सम्बन्ध । तालको तरंगसंगै हृदयमा तरंगित भावमा हरिशले प्रपोज गर्यो रस्मितालाई ।

"रस्मिता म तिमीलाई प्रेम गर्छु, वाशनायुक्त प्रेम नठान्नु ! म शरीरलाई कम् र हृदयलाई ज्यादा महत्व दिने मान्छे, जिन्दगीको एउटा मोडमा मैले आफुलाई तिमी सामु उभ्याएको छु आज । मेरो पैलो प्रेम स्वीकार गर ।"
बडा फिल्मी शैलीमा बोल्यो र पारी रानीबन फर्केर टोलाईरह्यो ऊ जवाफको प्रतिक्षामा ।

रस्मिता निशब्दित भै ।मनभरी हुरी चल्दा शब्दहरुको बाढी ऊर्लिए पनि मुखबाट केही पनि निस्कन सकेनन् । हरिशको शैली र मिठास बोलीले क्षेणमै पग्लिसकिछे । अनएस्पेक्टेड थियो र पनि कस्तो मिठो, कस्तो प्यारो थियो हरिशको तरिका ! हरिशको खातामा रहेको प्रेमको हिसाब पारदर्शी भयो रस्मिताको सामु । अब पालो उस्को थियो ।

अगाडी रहेको बाराही मन्दिरमा परेवाहरु साँझको बासको तयारीमा भुर्र भुर्र उडेर रुखमा पुगेको देखिन्थ्यो वारीबाटै । माछापुच्छ्रे सिम्रिक रंग पोतेर अजङ्ग ठडिएको छ हरिश जस्तै । पारी रानीबन एकटक हेरिरहेको थियो फेवाताललाई शान्त बनेर । माथी गुम्बाबाट घाम अघिनै ओरालो लागेकोले होला साँझ छिप्पिदै थियो ।केही पर्यटकहरु डुंगामा फर्कदै थिए । केही जगिङ्गमा बेस्त ।

वरिपरीको वातारणले रस्मिताको मन पनि रंगियो । अझै हरिशको नौलो कहानिले पुलकित भै उ । केटी न हो उस्ले जवाफ दिईन । मानौ उस्ले केटीधर्म पालना गरि । र  भनि "यस्तो कुरो नि यति चाँडै यैँ ठाउको ठाँउ म कसरी भनुम् ? केही दिन समय देउ ।"

नखरा पारी उस्ले । शर्माई थोरै । लाजले माथी आकाश तिर हेरी । मानौ आकाश हेर्दा लाज हराउछ ।
प्रेमलाई बाशनासंग तौलनेहरुको जमातमा उ छुट्टै निक्लियो । बरु आफै उस्को हर सासमा समाहित हुन पुगी ।अनौठो आलिगिंन गर्न मन भयो तर रोकी आफुलाई ।
लागेको हो उस्लाई एकमन्  त ! हरिशलाई ग्वाम्ल्याङ्ग अंगालो हालेर ओठ टालि दिउँ, आँखा चुमीदिउ । आखीर त्यै हेराईले त मलाई राम्री देखेको । त्यो नजर प्यारो लाग्यो । तर सम्हाली ।सामाजिक बन्धनको अति चापले थचक्क थिच्यो उस्लाई । मनभने चन्चल भै रह्यो । कता कता काउकुति लागे जस्तै । लाज र चन्चलता एकै पटक भयो उस्लाई । आफ्नै सोच सम्झेर पानी भै उ !

त्यस दिनदेखी रस्मिताको आँखामा हरिशका तस्बिर नाच्न थाले ,,, हृदयको एउटा कुनामा उस्ले गरेको प्रस्ताव खेल्न थाले अनि सजाई हरिशलाई मन भित्र ।

प्रेमको अनुभुतिले च्यापेपछि दुनिया अर्कै लाग्न थाल्दो रच  । अरुका राम्रा कुरा पनि झिँजो लाग्न थाल्ने । तारन्तार आफ्नै प्रेमीको याद । बिछट्टै स्वादिलो याद । संगै छेउमै भएको आभाष । आह,,! जीवनको पैलो प्रेममा लिप्त छे उ । आखिर कल्पनामा उड्न टिकट लाग्नै हैन केरे त्यसैले उडी उ पनि ।
एत्तिकैमा बिप साउन्डमा एउटा म्यासेज झुल्कियो । हरिशको नाम लिएर :

प्रिया,
फुल जस्तै,
मलाई पनि फुल्न मन छ
काँडाहरुको बिचमा ।
जुन जस्तै,
उज्यालो भर्न मन छ
तिम्रो प्रेमिल चेहेरामा
क्षितिजको बादल चिरेर ॥

उ यसरी हरिशको प्रत्येक शब्हरुसंग स्पन्दित् हुन थालेकी छे अब  ।


***

क्यासिनोमा नेपाली ग्रहकहरुको चाप बाक्लो हुदैँ थियो । यध्यपी कानुनत जुवा खेल्न प्रतिबन्ध भए पनि लुकि चोरी म्यानेजमेम्टले घुसाई छोड्थे ।
दैनिक लाखौ लाखका बिटा देखिन्चन हारजीत हुँदा त्याँहा । रस्मिताको पनि मन लोभिन्थ्यो ।
एककिसिमको छुट्टै लोभले तान्थ्यो । आखिर माहादेवको त तीन नेत्र बाल्दिने पैसाले उस्का आँखा बाल्दिनु स्वभाविक नै थियो ।यसो हुनुमा उस्को अभाबयुक्त जीन्दगीले सहयोग गर्यो ।
अगाडी रहेको ग्राहकले जिस्काउने र फकाउने बारम्बार गरिरहन्थे । उसैका केही संगीहरु तेस्ता ग्राहकका साथ लागेका हल्लाहरु अपिसभरि ब्याप्त थियो । तिन्का लगाई ख्वाई पुरै धनाड्य शैलीको भै सकेको थियो ।

जेठको मैना १८ गते प्रियाको बर्थ डे सेलेब्रेसन डे । लेकसाईडको बुमर्याङ रेस्टुराँमा, जस्को एउटी अथिती थिई रस्मिता पनि । सुरुची, बिध्या, ईशा अनि रस्मिता र बर्थडे गल प्रिया गरि ५ जना जम्मा भए । साईडमा अर्को मान्छे थियो उही योगेश । उसैले स्पोन्सर गरिदिएको रहेछ । वाईन संगै स्न्याक्स चियर्स भो । रस्मिताले अनकनौदै पैलो घुट्को निली ।मुख अमिलो पारी अनि नाक खुम्च्याई । नाक खुम्चिदाँ नशाका रेशाहरु प्रष्ट देखिन्ते ।
सबैले प्रियालाई शुभकामना दिए । पार्टीको लागी योगेशलाई । उ नियमित क्यासिनो खेल्न काठमांडू देखी आउन थालेको थियो ।

पैसाको प्रभावले आदर्शको भट्टिमा ह्वात्तै पानी हाल्दिदो रहेछ र फुस्फुसाउदो रहेछ आदर्श त धुँवा बनेर ।
आखिर त्यसरी नै योगेशको पैसा बग्यो प्रतेक नशामा रस्मिताको ।
पैसाले शुशुप्त रहर पनि जगाउदो रहेछ केरे । जाग्यो यसरी नै,, मनलागेको सपिङ गर्ने,आफुलाई सुपर्ब देखाउने ! आखिर दुनियाले मान्छेलाई तौलने पैसाकै आडम्बरले न हुन् । देखावटी भव्यता प्यारो मान्छ मान्छेको जात ।
एकपटक झसंङ भै उ । चेतन मनले हठात् सम्झायो उस्लाई । हरिश ! एउटा सिम्पल केटो । रेड वाईनको नशामा हरिशको बिम्ब आकृत भयो । र उही पाराले बोल्यो ।
"प्रिया, दुनिया चिजको छ ! पैसामा सबैथोक बिक्च । जवानी पनि । तर प्रेम बिक्दैन ।आत्मा बिक्दैन । जस्ले प्रेम बिक्यो भन्छ उ भ्रममा छ या ढाँट्दै छ । बिकेको चिज प्रेम हुदैँ होईन त्यो अर्कै हो बरु याँहा आकर्षण खरिद गर्न खोजिन्च ।"
धमिलो आँखाले ठम्याउन सकिन उस्ले । वाईन गिलाँसमा हरिश छ या वाईन ! कन्फ्युज छे उ ।
वाईनको मन्द नशामा दुबिधामा परि । अरु साथीहरु उसैगरि हाँसिरहेको देख्चे । छेवैमा योगेश मुस्कान भरेर हेर्दै रहेछ । थोरै फ्रेस छु झैँ देखिन खोजी । यै बेला हातले टेबिलको ग्लाँसमा धक्का दिएच । ठङरगं बजारियो र अनेकन् टुक्रामा छरपस्टियो । अगि भर्खर गिलाँसमा हरिशको बिम्ब देखेकी थी उस्ले तर अब टुक्रिएको छ हरिश पनि, भिन्न भिन्न चोईटाहरुमा । अनेकानेक आकृतिमाहरुमा ,,,
अकारण अलमलिई र उठने प्रयास गरि । तर खुट्टा लडबडियो । हाँसो पनि नमिलेको अमिलो । मुख थोरै बाङ्गो भएको अनुभुति गरि । प्रियाको बर्थडे मिठ्ठो गरि लागेच बल्ल !

***
भोली पल्ट :
बिस्तारामा पल्टिरहेकी पाई आफुलाई बैजनी रंगको कोठामा ।झ्यालको पर्दाबाट शुर्यको लालीकिरण चिहाई रहेको थियो, मानौ बिहानी किरण रातमा पोखिएको उस्को यौवनको मात हेर्न चिहाँउदै छ । अनि योगेशले दिएको क्यासमा हरिशको उधारो प्रेम जोख्न खोजी उसले र निकाली हिसाब जिन्दगीको, यौवन क्यासमा बेच्दा फाईदा प्रेम उधारोमा ,,,,,,,!

मुक्तक :)

कल्पनामा  रमेकि छेउ  हृदयको  ओरिपरी
भुलाउन खोज्चु अक्सर, घुमिरन्छेउ ओरिपरी ।
कति मिठो कति प्यारो सम्झनाका तरेलिमा
थाहै नपाई आई बसेउ  परेलिकै ओरिपरी ॥

°°°
मृदुभाषी अप्सरा झैँ मृगनयनी आँखा थियो
सुरिलो त्यो आवाजमा कोकिल झैँ भाका थियो ।
ज्ञानी थियौ, गुणी थियौ रिसालुमा छुच्चि तिमी
संगै जिउने संगै हास्ने मेरो खेस्रा खाका थियो ॥

°°°
लागेको छ मनमा मलाई फर्कि तिमी आउनेछेउ
हिजो जस्तै मेरो लागी मिठो गीत गाउनेछेउ ।
छटपटीले पोल्ला तिम्लाई बेचैनीले सताउला
प्यासिएको हृदयमा प्रेमको मलम लाउनेछेउ ॥

°°°

कविता ।

                                         

शहरको आलिसान बंगलामुनि
शडकपेटीमा
एउटा बालक प्लास्टिक फुक्छ ।
आठौँ तल्लाबाट मालिक झ्याल खोलेर
पिचिक्क थुक्च,
रक्सिको मातमा
भन्छ,
साला खातेहरु,,,,, !

आद्र रोदनसंगै
भोकले आन्द्रा बटारिदै गर्दा,
मालिकको 'पेरी' बोनलेससंगै आहारा भर्छ ।
शडकपेटी छेउ एउटा बालक
आज पनि भोकको नशामा
उही प्लास्टिक फुक्च ।
आठौं तल्लाबाट
घरमालिक फेरी पनि पिचिक्क थुक्च !
र
भन्छ,
साला गरीबहरु ,,,,,!

एका बिहानै घरमालिक्नी
किचनको फोहोर तेही झ्यालबाट
ह्वात्त हुत्याउछे,
र संगै
एक बाटा पानी फ्याँक्छे
तल,
एउटा बालक सदा धैँ
झसंग झस्किन्छ ।
रुझेर
बटारिएको कपालबाट
तरुरु
फोहोर पानी नाकमा बजारिन्छ ।
अनि मास्तिर हेर्छ
घर मालिक्नी
आँखा बटार्छे
र भन्छे
भिखारीहरु ,,,,,,,!
अनि, छेउको मन्दिरमा धुप बाल्छे ।
मग मग बास्ना लिन्छे ।

हो,शहर ईलाईटहरुको बस्ती हो ।
धनाड्यहरुको रवाफ हो,
सुकिलाहरुको यरिया हो ।
अनि हामी !
बरु,
कुकुर पुजा गर्छौँ
पशुहरु पुज्छौँ
पक्षीं पुज्छौ ।
तर
कदापी !
अँह, !
मान्छे (गरिब) पुज्दैनौ ।
बरु पथ्थर पुज्छौ र लाखौ प्याला
दुध अर्पेर शान्तीको कामना गर्छौँ
ढुगांसंग !
तर पनि हामी पथ्थरलाई प्रसाद,
पथ्थरलाई दुध
पथ्थरलाई प्रेम गर्न छोड्दैनौ !
र त
मलाई भन्न मन लाग्छ
साला,
हृदय हराएका मान्छेहरु ,,,,,!


                                                                     

आफ्नै डायरी : जन्मदिन ।

 

                                           

तिलखोरियाको पल्लो खेतमा धमाधम रोपाइँ भैरहेको थियो । साउनको झरी एकतमास बर्षिरहे पनि रोपाइमा किसानहरु रुझाईको पर्बाह नगरि खेतीमा तल्लिन भैरहेका थिए ।
भलायो र सालको पातमा चोयाले बुनेको घुम (स्याखु) ओढेका थिए सबैले, उन्ताका प्लास्टिक ओडने चलन थिएन रोपाईमा ।
सायद पाइदैनथ्यो होला पनि ।
दुईहल गोरु नारिएको,सात जना लाठे ब्याडे सहित अनि दशजना रोपाहारहरुले खेतमा असारे गीत घन्काउदा पल्लो लप्से गाउँ थरर घन्किन्थ्यो ।
ब्याडेले तल हिलिएको खेतका गहरामा माथीबाट हुत्याउने बिउका मुठाहरुले हिलाम्य भएका रोपाहारहरु किन्चित थकाई र रिस मान्दैनथे, अझै तिँ माथि दाँदे लगौदा हलीले छ्याप्ने हिलोमा निथ्रुक्कै भिजेर पनि असारे गीत जोडले गुञ्जिन्थ्यो, पातलेचौर सम्म !
रोपाहरहरु आफ्ना मनका बेदाना गीतमा घोलेर पस्कन्थे । मानौ यो रोपाईँ उनीहरुको पिडा ओकल्ने स्थान हो । माईती र घरका बिच हुने अन्तर गीत बाटै पोखीदिन सिपालु । न बाजा, न धुन हुन्थ्यो र पनि बिरहको भाका भरेर सासु, नन्द/आमाजुबाट भएका बेबहारलाई छरितो शब्दमा उनेर गाएका असारे गीत छरेखोला पारीको भित्तोबाट 'ईको' भएर ठोक्किदैँ कल्लेरी गाँउ सम्म मधुर ध्वनीमा सुनिन्थ्यो अनि  गाँउका बच्चाहरु पनि झरिमै रुझेर रोपाँइ खेल खेल्दै सिक्दथे असारे गाउन ।

पर्म परेली चलन थियो ।
पालै पालो गाउका दाजुभाईहरुको रोपाई गरिन्थ्यो । 'रेसिप्रोकल सिस्टमको' उदाहरण उन्ताका प्रसस्तै भेटिने ।
एकले अर्काको सहयोगमा गाँउभरिको खेत र बारीहरुमा किसानको पौरख झल्काउथे । मानौ उनीहरु अन्नका 'बिऊ' हैन, 'पसिना' रोपिरहेका थिए, 'रगत' रोपिरहेका थिए ।
पहाडी माटोको खेतमा ढुगांका गेग्र्यानहरु प्रसस्तै हुने । लाठेहरुका पाखुरी मज्जैले बजारिन्थ्यो । दबदबे हिलोमा रोपाहारहरु ढिलो भए भने हिलो क्षणभरमै बसिजाने, औँलाका टुप्पाहरु खियाएर हैरान हुन्थ्यो रोपाहरहरुको पनि । बिउ कम पसिना र मेहनत ज्यादा रोपिन्थयो खेत बारीमा । अनि परिश्रम अनुसारको उब्जनि हुन झन तेतिकै कठीन ।

उता तिलखोरियामा रोपाईँ चलिरहेको थियो ।
डाँडाको घरमा डाँडली आमै बेस्सरि चिच्याईन, वोल्लो पल्लो घरका सप्पै जहान बर्खे चटारोमा बेस्त थिए । उनको चिच्याई कसैले सुनेनन । पल्लो घरमा सुतेका उनका शसुरा उठेर हेर्न सम्म आएनन् केरे । उनको रोदन सुनेर रोपाइँ खेल खेल्दै असारे गीत गाँउदै गरेकी छोरी पार्बती आँगनबाट दौडिदै आई र आमासंगै बसी छेवैमा । परै बसेको छोरोले मेसो नै पाएन उस्की आमा किन चिच्याई चिच्याई रोईरहेकी छिन भनेर ! पार्बती भर्खर ९ बर्ष लाग्दै थिई । उस्को भाई छ बर्ष असारमा पुगेको । घरका जहान तेही तिलखोरियाको रोपाईमा पाखुरी मच्चाउदै कोदालीले खेतका डिलमा आली लाउदै थिए । आमालाई के भयो ति साना छोराॅोरीले थाहा पाएनन । बरु उनीहरु पनि रुन थाले आमा संगै ।
"आमालाई के भो" सोधी पार्बतीले ।
दुखाईको पिडाले छटपटिएकी उस्की आमालाई बोल्न कठीन भैरहेको थियो ।
"जा काली ,,,,,,तिलखोरियाको मेलामा ग'र ,,,,,,,,,बालाई बोलाई ल्या !" आमाले थोरै कनेर यत्ति बोलिन ।
पार्बती काली थिई । त्यसैले उस्को नाम पार्बती कम र काली ज्यादा थियो । आमाको रुवाईले बिझायो उस्लाई पनि  । बसेर ट्वाल्ल हेरिरहेको भाईलाई हातमा समातेर भनि
"हिँड तँ पनि मलाई साथी !"
पानीमा रुझ्दै एकोहोरो रुवाईमा दिदीभाइ दौडिए घरबाट ।
आलचौरेको घरमुनी पौडेलको घर हुँदै पानीमा अघि-अघी पार्बती र पछि पछि भाई दौडिरहे, खरबारीको मुनी बाटो भएर । घरबाट १५ मिनेट जति दौडिएपछि तिलखोरीयाको डिलमा पुगे उनीहरु । खेतमा असारे घन्किरहेको थियो ।

"असारे मास्को दबदबे हिलो छुनलाई घीन लाग्यो,
जेठीलाई छोडी कान्छीलाई ल्याँउदा नौ बीस रीन लाग्यो ।
हो होरी हो हो हो ,हो होरी हो हो हो ।"

"बा"
"ओ बा ,,,,,,,आ हो !"
चिच्याई काली बेस्सरी तलतिर फर्केर ।
अहँ ! सुनेनन् कसैले ।
पानी बर्षिएर घुममा बज्रिएको आबाज एकातिर र अर्को तिर असारे गीतको लहड । ति माथी कोदालीले हिलो सार्दा आउने ह्वाल्याल्ल आवाज !
तिलखोरिया माईला जोत्दै थिए । पल्लो कुनाबाट अर्को कुनामा पुग्दा कोही बच्चाले बोलाईरहेको मधुरो आवाज ठोक्कियो उन्का कानमा तर ठम्याउन सकेनन् ।
घाम मध्यान्न कटेर पर पुगि सकेको थियो । खाजाको बन्दो बस्त गर्न तिलखोरीया आमै रोपाई छोडेर माख्लो डिल उक्लिन । तर तलबाट फेरी बिउ चाईयो भनेर रोपाहरु कराए ।
माथी उक्लिन लागेकी आमै कुनामा भको बिउ लिएर तल्लो गहरा ओर्लिन फेरी ।कालीको चिच्याई फेरी कसैले सुन्न सकेनन् ।

काली जोडले चिच्याउदै थि ।
रुँदै फेरी बोलाई उस्ले
"बा"
"ओ बा हो !"
"बा,,,,,अ,,,,आ !"
उस्को भाई पनि बालाई बोलाऊदै थियो ।
कसैले नसुने पछि झन बेस्सरी रोएको आवाज निक्लियो उनीहरुको ।
अब बोलाऊन कम र रुने ज्यादा भैसकेको थियो ।
पानीले चुटेर लगलग कामेको ज्यान ।
लगाएको कपडाबाट चुहिरहेको थियो पानी ।
ज्यान भित्रै सबै पसेर होला भाईचै लुत्रुकै बस्यो डिलको भुईमा । कसैले बोली नसुनेर होला दिदीभाई संगै रोहिरहे ।
डिलबाट तल झर्न अफ्ठेरो खेतको कान्ला ओर्लनु पर्थ्यो । तिँ  माथी हिजो मात्रै रोपेको खेत । खेतका गहरामा खुडकिलो बाटो भए पनि पानी बगेर हिडन नसकिने थियो गौँडो ।
भाईलाई माख्लै डिलमा बस भनेर समा खसेको कान्लोबाट तल्लो गहराको खेतको कुनामा चिप्लेटीसंगै आई पार्बती,
र फेरी चिच्याई ।
"बा,,,,अ,,,,आ !"
बल्ल खेताहरुको कानमा कसैको बच्चा रुवाईको आवाज गुञ्जियो ।
हली माईलाले गोरु रोके र घुम माथी फर्काऊदै निधारमा टप्किएको पसिना र पानीलाई चोरअम्लाले सोरी भइमा फ्याँकेर हेरे माथ्लो डिलमा ।
"ए काली किन आको हँ पानीमा भिज्न ?"
झन उल्टै झपारे माईलाले ।
पार्बती अब बोल्न सकिन । रोई बेस्सरी ।
आमा रोएको सम्झी । भाई माख्लै डिलमा रोईरहेको थियो । पानीले भिजेर निथ्रुक्कै थियो । उस्को तल्लो गहरोमा ओर्लने आँट थिएन । त्यसैले माख्लै डिलमा रोईरह्यो उ ।
"बा"
"बा"
बोलाई रही पार्बतीले ।
झरीले आवाज स्पश्ट सुनिएन ।
पानी एकतमास बर्षिरहेको थियो ।
हली माईलाले गोरु तेहीँ छोडेर दुई कान्ला माथी गएर सोधे ।
"के भो काली किन आकी याँ भिजेर ?"
पार्बती अब झन बेस्सरी रोई ।
हिक्क हिक्क हिक्किदै भनि उस्ले
"माईला काका, आमालाई दुख्यो रे, रोईर'छिन बालाई बोलौनु भनेर आको म  ।"
हली माईला सिरिगं भए । हतार हतार कान्लो झरेर तल गए ।
तीन कान्ला माथीबाटै बोलाए उन्ले,
"ए, डाँडली दाई !"
खेतको पल्लो कुनामा आली लाऊदै पुगेका डाँडली दाईको कानमा माईलाको आवाज पर्यो ।
कोदालीको हिलोमाटो आलीमा ल्याह्प्प राखेर मास्तिर फर्कँदा मुसलधारे पानीका थोपा नाकमा बजारियो, अनि अनुहारै चिम्‍म पारेर मास्थिर हेरे, केही देखेनन् । बाक्लिएको झरिसंगै अलिक मास्थिरको आकृती धुमील थियो । तर माईलाले बोलाको आवाज कानमा हल्का पर्यो । अनि एक कान्लो माथ्याड उक्लेर सोधे,
"के भो माईला ?"
"ए दाई, घर जौ रे । छोरी लिन आईछे, भाऊजुलाइ गाह्रो भयो जस्तो छ !"

कोदाली कान्लामा ठोसेर उक्ले डाँडली दाई ।
माथी डिलमा पार्बती थिई । अर्को माथ्लो डिलमा छोरो थियो । पानीले ल्याफ्र्याक्कै भिजेर बालाई बोलाऊन आएका थिए उनीहरु ।
"के भो काली ?"
बाउले सोधे ।
न्याउरो मुख ला'र नाक खुम्च्याउदै बाउको मुखाँ हेरी कालीले ।
"आमालाई दुख्योरे, रोईरा'छिन ।"
एत्ति भनि ।
उन्ले कुरो बुझी हाले ।
"लु तिमोरु बिस्तारै आउ है, चिप्लेलौ बाटोमा ।"
यति भन्दै माख्लो डिलमा छोरीलाई उकालेर दौडिए उनी ।

पौडेलनी बज्यै भित्र खाजा तुल्याउने तरखरमा थिईन । खोयाको डोको बाईरै थियो । चिसा दाउरामा आगो बल्न धौ भा'भे र खोया लिन बाईर आईन पौडेल्नी बज्यै ।
डाँडली दौडिदै उन्कै घरमा आईपुगे ।
"लौन कालीकि आमालाई बेथा लाग्यो जस्तो छ, गै दिन परो ।" एकै स्वरमा बोले उनी ।
धुवाँउन लागेको अगेना छोडेर हिँडिन पौडेल्नी बज्यै पनि ।

***

कालीकि आमालाई सहि नसक्नु पिडा भो ।
ओल्लो मतानमा थिइन उनी ।पोहोर शसुरासंग अंशबण्डामा परेको घर । घर  त केभन्नु र मतान ।
 भुई तलामा एउटा जर्सी गाई, पाडो र दुई जोडी बाख्रा थिए । आगंनबाट ढुगें सिँढी लगाईएको थियो भर्यागं । खरले छाएको मतान ।
बर्खे झरिमा ओसिएर तप्प तप्प चुहिन्थ्यो पानी । डेक्ची, कसौँडी र खड्कौँलो थापिएका थिए पानी चुहिने ठाँउमा ।
बिहान खाना खाएर भाडाँ माझिओरी अंगेना लोटाउदा कुटुक्क पेट काटेको थियो  उन्को । जहानलाई मेला पठाएर घर धन्दामा बसिन उनी । बाह्र बजेपछि बेथाले च्याप्यो । झरी बेसरी ओहिरियो । कसैलाई बोलाऊन जानै सकिनन् ।एक बजेतिर झन सहि नसक्नु पिडा भो । थाम समातेर बसिरहिन । बाहिर खेलेकि छोरी र छोरो बोलाऊने समेत हिम्मत भएन । सार्ल्कसुर्लुकै परेको भान भयो ।
पेटमा बच्चा बसेदेखी कुनै दिन मिठो मसिनो खान पाकी हैनन् ।
घरमा दुहुनु क्यै थिएन । निस्तो ढिँडोमा ज्यानलाई आहारा भर्नु पर्ने बाध्यता थियो ।पाउना पाछा खुस पार्न पर्नि ।
 अझै सधैँ भरिको कामले तेतिकै खियाएको थियो ।
आफ्नो खेतमा जम्मा बिस बाईस पाथी धान फल्थ्यो । तेसैले दशैँ तिहार पुर्याउन पर्नि । भात खानलाई चाडै आउन पर्नि ।
उन्का शसुरा पल्लो घरमा सुतेका थिए । अँह ! मरे अएनन्  ।
ओछ्यानमा लडेकी उनी थाम समातेरै छटपटि रहेकि थिईन । गुन्द्री सोहोरिएर एकै ठाँउ गुजमुजिएको थियो र  चिथोरिएका थिए ठाउँ ठाँउमा ।

पौडेल्नी बज्यै संगै हस्याङ फस्याङ गर्दै कालीका बाउ मतान भित्र छिरे । असरल्ल छरिएका कपडाहरु संगै उनी खुट्टा पसारेर थाम समाउदै छटपटिरहेकी थिईन ।
पौडेल्नि बज्यैले ढाडस दिन आए पछि कालीका बाउ तल्लो घर गए ।
"काकी, ए काकी ?"
बाहिरैबाट बोलाए उन्ले ।
भित्र मकै पोलि रहेकी कान्छी काकी काखमा दुध चुसीरहेको कान्छो छोरो च्यापेर बाहिर आईन ।
"के भो, किन स्वाँ स्वाँ र फ्वाँ फ्वाँ नी ?"
एकोहोरो मकैपोल्नमा बेस्त भएकी उन्लाई बाहिरको बोलीले झसंगं झस्कायो ।
"काकी, कालीकी आमालाई बेथा लागेछ, जान परो ।" मकै पोल्दा दन्किएको आगोको दाउरा अंगेना बाट थुतेर अम्खोराबाट पानी छर्किन, चुह्लो ओरीपरी आकृती धुवाँले अँधेरो बनायो ।
अनि भित्र बाख्राको खोरमा झुन्डिएको घुम निकालीन काकीले । दुध चुसीरहेको छोरोलाई कोक्रोमा हालेर दैलो ढप्क्याउँदै उक्लिन माख्लो घर ।
पानी अझै धरर दर्कि रहेको थियो ।

***

साउन मैनाको १० गते बिहीबार दिउस लगभग साँढे दुई बजे तिर, भित्रबाट मसिनो स्वरमा एउटा रुवाई आयो । भित्र पौडेल्नी बज्यै, तल्लार काकी आमै र पुछारघरे काकी बोथा लागेकी सुत्केरीका अर्ग्यानिक सुडेनी बनेका थिए । कालीका बाऊ मतान बाहिर आँटीमा बसिरहेका थिए । काली भाईलाई लिएर आईपुगी सकेकी थिई । भएका थोत्रा लुगा खोजेर फेरीदिए उन्ले छोरा छोरीको । भित्रबाट पौडेल्नी बज्यै मुस्कुराउदै बाहिर आईन ।
"लु नानी अंश बाँडियो अब ! छोरो भएछ । कालीका बा खिसिक्क हाँसे ।उनी हाँस्दा अधबैँसे उमेरमै चाउरिएका गाला पनि हास्न खोजे तर ठाँउ ठाँउमा मुजा परेर आँखा चिम्सो भको झै देखियो ।
"भाग्गेमानी रच मोरो, दुईटा छोरों भै हाले गाँठे !" तल्लार कान्छी काकीले भित्रैबाट सन्देश भरिन ।

"खै के भाग्गेमानी भनुम र काकी, सुत्केरीलाई ख्वाउनी सार्दम छैन, पौष्टिक छैन,  चामल छैन ।"  निरस भावमा बोले कालीका बा ।
उन्को बोलीमा मिठास थिएन । थियो त अभाबको लप्को ! गरीब घरमा जन्मने बच्चाले पनि जन्मेदेखिनै अभाव बेहोर्नु पर्ने !
जन्मनु प्रकृतिको खेला हो । तर जन्माई स्थान र बर्ग बिशेषले फरक पार्ने ।

अचम्मको छ भगवानको लीला पनि, यस्तै ठाने उन्ले । छोरो जन्मनुलाई हिम्मतसंग तुलना गरिन्छ हाम्रोमा । पौरख संग, दाजिन्छ । अझै धार्मिक रुपमा त बंश परम्परामा स्वर्ग लाने बैतर्णी नदी तार्ने  जीम्मा छ छोरोको । र त छोरो हुनुमा गर्व गर्छन र छोराकै आषमा रहेका हुन्छन कैयन परिवार ।
भित्र साल नाल काट्ने तयारि चलिरको थियो ।
बाहिर उनी सोचमग्न भए ।
छोरो जन्मियो, अब पिरोलिए उनी !
के ख्वाउनी, कसरी हुर्कौनी ? चिन्तामा डुबे ।
आदी मेलो छोडेर आएको अब घरमा सुत्केरो भएसि फर्कने कुरा थिएन । रोपाईमा सबैले थाहा पाईहाले, डाँडलीको घरमा छोरो जन्म्यो भनेर ।
पल्लो घरमा सुतेका उन्का बा खोक्दै बाहीर निक्लिए । एक नजर डुलाए । निदालबाट पात निकाले खल्तिबाट बिँडी, अनि बेरे पातमा । अंगेनाबाट एक डल्लो अगो चिम्टाले च्याप्दै मुख सम्म पुर्याए अनि स्वु, स्वु गरेर ताने, लामो सासले बिँडी तान्दा मुखभित्र दाँत फुक्लिएर रित्तिएको गालामा परेको खोपिल्टो ठुलो देखिन्थ्यो ।

***

एक हप्ता पछि :

पुरेत आए । न्वारनको तयारी भो । पार्बतीले घरघन्दा सघाई । तल्लार काकी र पौडेल्नि बज्यै संगै आलचौरे दिदीले न्वारनको सार्दम तयार गरे ।
सबै प्रक्रिया संगै  नाम जुराऊनि काम भो ।
नामको पैलो अक्षर 'रो' ।
तुला राशी ।
स्वाती नक्षेत्र ।
मनुष्य गण ।
भाग्यमानी छ ।पडेर बिद्वान बन्छ । परिश्रमी ।परिवारको ख्याल गर्छ ।
दुख गरेर खान्छ । स्वदेश बिदेश घुम्ला !
धन कमौछ । चन्चले बानी परेको छ ।
२२ बर्ष देखी ३० बर्ष सम्म अलिक  शनी ग्रहको असर पर्न सक्च ।
सबैलाई माया गर्नि र मिलौन सक्नि क्षमता भएको छ ।
पात्रो पल्टाएर ज्योतिष पुरेतले भबिश्यबाणी गर्दिए । कालीकी आमा मुसुक्क मुस्कुराईन । काली आँखा टालिएको नवआगन्तुक भाईलाई काखमा राख्न हतारिएकी थिई । अर्को ठुलो छोरो एकतमास हेरिरहेको थियो चर्तिकला ।
पुरेतका कुरा सुनेर कालीका बा भर्खरै न्वारान गरेको छोरोलाई काखमा च्यापेर फेरी एकपटक मुसुक्क मुस्कुराए ....!
***

यसरी जन्मिएछु म ।
अभाबको बिचमा, बर्खे झरिलाई नियाल्दै ।
पिडाहरुमा बाँच्न सिकेका मेरा बा आमालाई मैले नमन गर्नै पर्छ । अभाबहरुको भलिभाँत चाँगं छिचोलेर मलाई हुर्काउने हिम्मत गर्नु भो । म सदा रिणी रहन पाउँ !
झरिमा कलिलो ज्यान रुझाई सहयोगी बनेकी मेरी दिदी पार्बती र दाजुलाई प्रेम गरिरहन पाँउ ।
सुत्केरी भएकी मेरी आमालाई सुडेनि बनेर सहयोग गर्ने सबै आमा, हजुरआमाहरुलाई धन्यबाद ।
न्वारनमा उर्जा भरेर सकारात्मक भबिश्यबाणी गरि मेरो परिवारमा मुस्कान र आत्मनिश्वास भर्ने मेरो गुरुलाई नमन : ।

~~ अस्तु !

कथा : परिचय ।

                                          

दैनिकी !

फागुन को मैना ।

हिजो जस्तै आज पनि बिहानै बाहिरको मौसम रगिंन थियो ।

रुम बाहिर सिर्र पातलो हावा चलेर शितल छ मौसम ।

शितल बतासको  श्पर्श प्यारो हुन्छ बिहानी समयमा, तेसैले त म सँधै झ्याल खुल्लै राखिदिन्छु रुमको । घुमेको घर, वरिपरी बगैँचा छ । सल्ला र अशोकको बोट अग्लिएर मेरो रुमको झ्याल नजिकै आई पुगेको छ । जहाँ केही जोडा भंगेराहरु बिहनै गीत गाऊदै छन । म दोस्रो तल्लाको एउटा रुममा भाडामा बसेको छु । र झ्यालबाट उत्तरमा सुन्दरता भरेर टल्कि रहेको माछापुच्छ्रेलाई नियाल्दै छु । कति सुन्दर देखिएको छ हिमाल । शुर्यको पैलो लालीकिरण भरिएको हिमाल ।

हिमाल हेर्दै सुरु भएको मेरो बिहानी बिछ्यौनाबाट उठी सकेसि गतिशिल हुन्छ,अलिक फरक, साएद अरुको भन्दा भिन्न ।

मलाई फरकपन मन पर्छ । तर सचेत छु, मेरो फरकपनले अरुलाई हानी नहोस भनेर । मात्र आफुलाई फ्रेस राख्को लागी फरक भैदिन्छु म ।हर बिहान झैँ, आज पनि उठी सकेसि मुस्कुराएँ म, मेरो प्यारो ऐनासंग । म मुस्कुराऊदा मेरो प्रतिबिम्ब पनि मुस्कुरायो । मेरो दिमाग अनि मेरो हृदय पनि ।

जब हृदय र दिमाग फ्रेस हुन्छ तब दैनिकीको मजा बिछट्टै सान्दर्भिक हुन्छ, र म मेरा संगतमा रहेका साथीहरुलाई पनि मेरै तरिका सुझाउछु ।

र मेरा लागी भए पनि सकारात्मक रहने प्रण गर्छु ।

त्यसैले भन्ने गर्छु, हर बिहान एउटा सम्भाबना बोकेर आएको हुन्छ हाम्रो माझ । चिन्न सक्ने नसक्ने खुबि हाम्रो हो ।

अँ, म बिहानीको कुरा गर्दै छु ।

बिदा बाहेक चलिरहने मेरो कलेजको घटना सुनौदै छु । र यो दिनको अलिक नौलो घटना म पोख्दै छु अक्षरहरुबाट ।

***

बिहानी सत्रको कलेज भएकोले, कटन प्यान्टमा सठ र टुईटको निलो कोटभित्र ऊनीको मफलर लगाएर ठाँटिए म सदा झैँ । कलेज जानको लागी रुमबाट बाहिर २मिनेट जतिको छोटो बाटो छिचोल्नु मेरो  दैनिकी नै हो । आज पनि तेसै गरेँ र बस स्टपमा पुगेर रोकिएँ । वरिपरी मानिसहरु र प्राय बिध्यार्थीहरुको सामान्य भिड भैसकेको थियो । एकैछिन पछि छोरेपाटन हुँदै गाडी आयो बेस्करी हुईकिएर, अनियन्त्रित अबस्थामै रोकियो अलिक पर । गाडीको सिट पुरै भरिएको थियो, बिध्यार्थीहरुको चापले गर्दा सिट पाईदैन प्राए, त्यसैले भरिएकै गाडीमा चडे म । खोरमा पशु झै भरिएका सबै, अब्यबस्थित कोचाकोच खाँदिएर । त्यै पनि खलाँसि 'अलि पछि जानुस' भनि रहन्छ, यध्यपि खुट्टो पाईलो हाल्ने सानो ठाँउ पनि खाली हुन्न गाडीभित्र अझै भिडमै जबरजस्ती घुसेर 'भाडा पाउँ त' मात्र भन्न जानेको हुन्छ ।

जिन्दगीमा अगाडी बढ भन्ने धेरै हुन्छन तर पछाडी जा भन्ने चै खलाँसी मात्रै होलान । हरेक दिन मैले सुन्ने उसको आवाज एकै छ ।

एउटै शब्द घोकेको छ उस्ले । सधैँ 'अलि पछि जानुस त' मात्रै भन्छ उ ।

तेसै गरि गर्नु पर्छ सँधै यात्रा । प्रत्येक बिसौनिमा एउटा कर्कश आवाज बज्छ, गाडीको ढोका छेउ र पछाडी भागमा हत्केला धेरै पटक धापिएको हुन्छ खलाँसिको, ढ्याक-ढ्याक,ढ्याक-ढ्याक !

आज पनि पृथ्वीचोकमा धेरैबेर रोकियो गाडी । सबैलाई दिक्क लागेको भान भैरहेको थियो । प्राय बिध्यार्थीहरुका कानमा एरफोन घुसिएका र आफ्नै धुनमा मस्त भैरहेका हुन्थे ।

म बिरौटाबाट प्रतेकदिन तेसैगरि यात्रा गर्ने यात्री हु । बिध्यार्थी ।

पोखरा बगरमा रहेको नेपालको ठुलो  र धेरै बिध्यार्थी सङ्ख्या भको पृथ्बीनारायण क्याम्पसमा अध्ययनरत । बिरौटा बाट बगरको स्टडी यात्रामा हुन्छु म । मलाई समयमै कलेज पुगेर क्लाँस लिन पर्छ नत्र छुटेको अध्यापन दोहोरिन्न प्रफेसर बाट । र प्रोफेसर भन्नुहुन्छ समयको गति नाप्नु पर्छ । समय ब्यबस्थापनामा चुक्यौ भने जिबनबाटै बिस्तारै ओरालो लागिन्छ । तर पनि म जस्तो निम्न बर्गीय स्टुडेन्टको लागी बचेको समय पनि पब्लिक बसले चुसिदिन्छ । जति म्यानेज गर्चु भने पनि ढिलो त भै जाने । 

झन आज त बिहानको ६बजेर१५ मिनेट गैसकेको थियो पृथ्बीचोकमा । बल्ल बल्ल ड्राईभरले घर्याक्क गाडी स्टार्ट गर्यो । 

६:३०मा पहिलो क्लाँस सुरु हुन्छ ।

महेन्द्रपुलमा अर्को बिसौनि बाँकि नै छ झन ।ढिलो हुने पक्का भैसेको थियो । सभागृहचोक भन्दा माथी न्युरोड हुँदै नगरपालिकाको रुट भएर बेतोडले गुडिरहेको छ गाडी । हामीलाई छिटो पुर्याउने भन्दानि अगाडी कुनै अर्को प्रतिष्पर्धी गाडीले पेसेन्जर नउठाईदिउन भनेर । गाडी फुल प्याक थियो । म एउटा हातले ढोकामा रहेको ह्यान्डल समातेर मुस्किलले अडिएको थिएँ । खुट्टा अर्कैको खुट्टमा अडिएको थियो । नगरपालिका गेटै छेउमा एउटी केटीले ईशारा दिई । गाडी रोकियो त्यो केटी नजिकै   । म ओर्लिएँ र अरु एक दुई पनि ओर्लिए । केटी चढि ।म लगायत ढोकामा झुन्डिएका अरु दुई पनि चढ्यौँ फेरि।  ढोकामा झुन्डिदा हात गलेर लथ्रक्क परेको थियो ।भर्खर चढेकि केटी मेरो छेउमै असहज मान्दै एउटा खुट्टा भित्र हालेर अर्को बाहिरै झुन्ड्याउदै अड्डिई, एउटा हातले बाहिरको ह्यान्डल समातेर । भिडको कारण म संग लपक्कै टाँसिएकि थिई उ । मैले कोटीमान्छे तेसरी झुन्डिएकोले गाह्रो होला भन्ठानेर भित्र मुस्किलले अड्याएको मेरो खुट्टा निकालि दिएँ र उस्लाई भित्र जान ईशारा गरे । उ भित्र छिरि हल्का चेपिदैँ । अनि खुसि भई । म बाहिरै परे । चिप्लेढुङ्गा सम्म आईपुग्दा म लथ्रक्कै गलिसकेको थिएँ ।

चिप्लेढुङ्गा र महेन्द्रपुलमा केहि मानिसहरु उत्रै पछि गाडी सामान्य खाली भो । उभिएकाहरु धेरै रहेनन् अब । महेन्द्रपुल बिशालबजारको छेउमै रहेको स्टपममा गाडी रोकियो फेरी । म गाडी भित्रै भएकोले खाली सिट हेर्दै थिएँ । 

पछाडी सिटमा नगरपालिका बाट चडेकि तेही केटि बसेकि रैछे । उस्को छेवैकोअर्को सिट खाली  थियो । म पछाडी सर्दै सर्दै  लास्ट सिटको छेउमै पुगे । एकैछिनमा मेरा अगाडी पुरै भरिए फेरि यात्रुहरु । पछाडी एक सिट खाली भएकोले म भन्दा अगाडीकाहरुले मलाई सिटमा बस्न भन्दै थिए, तर केटि छेउमै भएकाले अड लागिरको थियो मलाई । न्युरोडमा चढेकि उस्लाई ढोकामा झुन्डिन अफ्टेरो हुँदा मैले भित्र छिर्न सहयोग गरेको थेँ । तर उस्को छेऊको खाली भएको सिटमा पनि बस भन्न सकिन । केटीको जात निश्ठुरि हुनेरैछ भनेको सत्ते हो रछ भन्ने भान भो । यस्तै यस्तै भन्ठान्दै पछाडीको खाली सिटमै बस्छु भनेर गएँ म, केटी छेउ ।  उ अलिकति सरेर बसि । नछोए हुने झैँ गरि । 

हल्का कोल्टे पारी शरीर । झ्यालबाट पर कता हेर्दै थिई । बेला बेला गाडीमा ब्रेक लाग्दा एकआपसमा ठोकिन्थ्यौ हामी । निधार खुम्च्याउदै हेर्थि मलाई ।अनायसै ठोक्किनु मेरो चाहाना हैन भन्ठान्थि केरे,हाँस्न खोजेर नहाँसे जस्तो देखिदैँथि उ ।

नदीपुरबाट बगर पुग्ने ओरालोमा केही खाल्डाखुल्डि भएकोले बेतोडले गुडिरहेको गाडी ब्रेक हानेर स्लो बनायो ड्राईभरले, ब्रेक लाग्दा धकेल्लिएर मेरो पुरै ज्यान कब्जा गरेर अढेस लाग्न पुगी उ र सम्हालिदै 'सरि' भनि ।

म मुसुक्क मुस्कुराँए । मेरो मुस्कानको रिप्लाई गरिन उस्ले। आबश्यक पनि ठानिन होला । मौन नै बसि ऊ ।एकोहोरो पारी मनिपाल हस्पिटल तिर हेरिरहि गुडिरहेक गाटीबाट।

पिएन क्याम्पसको गेट अगाडी गाडी रोकिए संगै सबै झरे । म पनि र त्यो केटी पनि झरि । गेटबाट एकैसाथ छिर्यौँ हामी क्याम्पस ।  ६:४५ भै सकेकोले म अलमल नगरि क्लाँस तिर खुट्टा लम्काउदै थिए । उ मेरो पछि पछि आउदै थिई । म अलिक हतारिदैँ हिडेर होला उ भन्दा केही कदम अगाडी थिएँ । पछाडी आउदै गरेको उस्को चाल सुन्दै अगाडी बढिरहेको म ढक्क रोकिएँ,

जब उस्ले भनि "काँ पुग्ने हो र, हामी पनि पड्नै हिड्या हौँ केरे ?"

स्वबियु भवन पुग्दा ६:५०भैसकेको थियो ।

प्रशासनिक भवनको पछाडी बिल्डिगं नेर थियो क्लाँस रुम ।

म के बोलु के बोलु भएर अड्किएँ । 

'अँ अलि ढिलो भो त्यसैले ' ।

'कुन लेबलमा पड्नुहुन्च नि' पहिलो प्रश्न सोधी उस्ले, मानौ सोध्ने पर्ने थियो उस्लाई त्यो ।

'मास्टर प्रथम बर्ष ' ।

'कुन सब्जेक्ट हो नि ?' अब झन गफिने मुडमा पुगी उ । 

'मेरो मेजर अँग्रेजी हो' फर्काएँ रिप्लाई ।

छेउछाउतिर अरु पनि झ्याम्मै थिए बिध्यार्थीहरु ।

पुटुक पुटुक चप्पल पड्काउदै मलाई भेट्टाउन आइसकेकि थि उ । स्वबियु भवन अगाडीको बास्केटबल कोर्ट नेर पुग्दा उस्ले भेटी मलाई । र भनि 'कति छिटो हिड्नु हुँदो रैछ है हजुर त !'

म अड मानेर हिड्दै थिएँ । साथमै आईपुगी उ पनि । कतै नहेरि हिडेको म एक्कासि रोकिएँ ।

'हेर्नुस त केको भिड रहेछ त्याँ ?' चोर औँला तेर्स्याएर क्याम्पस प्रशासन तिर देखाउदै भनि उस्ले ।

परैबाट देखियो । 

क्याम्पस प्रशासन नेर भिड ठुलै रहेछ । हल्ला पनि भै रहेको थियो । 

'बिध्यार्थी संगठनको आन्दोलन चल्या जस्तो छ'

मैले भने ।

उस्ले निधार नचाउदै उम्  गरि ।

कलेजमा पढाई नहुने पक्का सिन देखिदै थियो ।

मुखलाई निन्याउरो बनाएर तेतै भिडतिर हेरिरहि उस्ले पनि । 

स्ट्रेट गरेका उस्का कपाल बिहानी मन्द हावामा बिस्तारै एक,एक गरेर हल्लिदै थिए  । ओठमा हल्का लाईट लिपिस्टिक थियो । बेला बेलामा आफ्नो दुबै ओठ जोडेर एताउति चलाउथी ।

पातलो बैजनी रंगको जेकेट लगाएकि र आफ्नो हात पकेटमा भित्र घुसाऊथी बेला बेला ।

फ्र्याँकं खालकि रैछे उ । छोटो कुराकानिमै अनुमान लगाएँ मैले । मोबाईल निलो जिन्स पाईन्टको गोजीमा रेटेन्गुलर साईजमा आकृत देखिन्थ्यो ।

टाईट पाईन्टको गोजीमा मोबाईल राखेर हिड्ने फेसन झैँ थियो । टपक्क टासिएको थियो ।

हामी दुबै जना अलमल्ल थियौँ । क्लाँस हुदैन भनेर धेरै बिध्यार्थीहरु फर्किरहेका थिए,हाम्रै छेऊबाट । र बचेकाहरु हल्ला गर्दै थिए ।

'अँ, अब के गर्ने होला, पढाई नभए त फर्कने होला है !' नचाँहदा नचाँहदै मेरो मुखबाट फुत्कि गो बाक्य । फगत चिनजान पनि नभएकि केटीसंग प्रश्न सोधेछु मैले ।

यध्यपि मन भित्र भित्रै अझै  बोल्न  मन थियो, अझै जिज्ञासा थियो तर रोके मैले । दबाएँ भित्रैै ।एउटा अपरिचित केटीसंग गफिन पाऊदा आजको बिहानी झन शुन्दर लाग्दै थियो । एकै झोक्कामा उस्को अफेक्सनले खिच्यो मलाई । बिपरित लिगीं संग आकर्षण हुनु स्वभाविक नै हो । म पनि आकर्षित भए एकैछिनमा । अनि धेरै गफ गर्ने मुड चल्यो । तर भन्न सकिन । उसो त हामीले परिचय  सम्म  गरेको थिएनौ ।

ठिकै कदकि, गोरी लाम्चो अनुहार थियो । चुच्चिएको नाक । कानमा टप लगाएकि थिई ।

नाकमा नथ्थि । मलाई नाकमा नथ्थि लगाएको केटी साँच्चिकै मन पर्छ । 

हामी एकआपसमा हेराहेर गर्दैथियौँ, बोलचाल नगरिकनै ।आँखामा उस्ले लगाएको गाजल केही बाक्लो थियो अलिक तल सम्म पोतिएको । म उस्को आँखामा नजर लाँउदै थिएँ । उस्ले नथापाओस भनेर बडो  सचेत भएर चियाउदै थिएँ। म अक्सर मेरो  पैलौ नजर केटीको आँखामा केन्द्रित गर्न खोज्छु । अनि उस्को बक्षस्थलमा ! उस्को नितम्ब पनि पुक्क थिए। म रसाँए । भित्र कता कता उत्तेजित बनेछु केरे । 

त्यै  बेला पुलुक्क हेरि उसले पनि मलाई । म पानी भएँ ।

'के हेर्नु भको नि ?' अलिक टर्रो बोली उ । 

म अक्क न बक्क  परे ।

के भन्ने, चोर रंगेहात समातेकि छ उस्ले । मैले पनि र भन्दिएँ  'तिम्रो आँखा एकदम राम्रो लाग्यो अनि हेरेको ।'

मुसुक्क मुस्कान फ्याँकि उसले । छातीमा नजर डुलाएर आँखा मनपरेको कुरोले कन्फ्युज भै होली र थोरै शर्माई, थोरै लजाई उ । छेउमै म पनि मुस्कुराई रहेको थिएँ माथी आकाश तिर हेरेर ।मैले उस्लाई फेरी हेर्ने हिम्मत जुटाऊन सकिन ।

त्यो छोटो समय जिन्दगिको प्यारो समय झैँ लागी रहेको थियो मलाई । तेतै हराउ जस्तो । कति मिठो । कति उत्साह !

सोचेँ, जब दुई अपरिचित मौन रहन्छन तब सम्बन्ध नया बन्ने सम्भाबना हुन्छ र जब दुई परुचित मौन हुन्छन सम्भन्ध भत्किने खतरा  रहन्छ । हामी पैलो मौन हौँ । नया सम्बन्ध बिकासका लागी मौन रहेका ।

'किन टोलाको,लब परेका मान्छेहरु टोलाऊछन भनेको सुन्याथेँ हजुरको नि परेको छ कि के हो ?'

अप्रत्यासित शब्दहरुको झटारो हानी उस्ले । म निशब्द भएँ ।

हावाकै तालमा हाँसि र भनि 'हेर त लजाको !'

मेरो मौनतालाई अर्कै परिभाषामा समेटी उस्ले ।

मलाई भित्र भित्र काऊकुती लागिरहेको थियो उस्का कुराहरुले ।

म भन्दा धेरै बोलीरहेकि थि । फरासिली स्वभावकि ।

मैले त्याँहा गफ लम्बाउन चाहिन । तेसो त मेरो गफ गर्ने धोको पुरा भएको पनि थिएन । र मैले 

क्यान्टिन जाने अनुरोध गरे उस्लाई ।

'भो नजाने, अब घर जानु पर्छ ।'

कुरो मोडियो । मेरो चाहाना दुबै जना संगै खाजा खाएर गफ गरौँ भन्ने हो । पैलो आग्रह नै लत्याई उस्ले ।

म थोरै निरास भएँ ।

अर्को आग्रहको जरुरी देखिन पनि र चुप भएँ ।

'कुनै दिन खाँउलानि हुन्न !' मैले नमिठो मानेको भेउ पाईछ केरे, सम्भावना देखाई उस्ले ।

मैले अमिलो मन पारेर 'ओके' मात्र भने ।

हुन पनि बिना परिचय भर्खर चिनेको केटी कसरि जान सक्छे त ? मनमनै चित्त बुझाएँ ।

अकस्मात भेटिएर क्लोज झैँ गफिदैँ थियौँ र पो मेरो नि हिम्मत बडेको हो नि, नत्र नबोलेको भए टन्टैसाफ थियो । बिथ्थमा मन बिथोली उस्ले ।

चन्चल मन न हो राम्री देखे उस्लाई र उस्कै छेउमै टोलाई रहे म पनि । उस्का गाजल भरिएको आँखा र पुटुक्क चुच्चिएको छातीले मलाई आकर्षित तुल्याई रहेको थियो अझै पनि।

तै पनि चोर नजर डुलाई रहे मैले ।

अब नपढ्ने कन्फम भै सकेको थियो ।

बाटो लाग्नु बाहेक बिकल्प थिएन । उस्ले नि जाने  कुरा गरिन, म पनि वाल्ल परिरहेको थिएँ । 'अँ साँचि तपैको नाम,चै के नि ?' निशब्दता तोडेर परिचय खोजी उस्ले । म सम्हालिएँ ।

हात र आँखाको भाकामा ओठले मिठो शैलिमा शब्द बाक्य बोलि ऊ । मानौ ति सोधाईहरु प्यारको सुचक हो, मायाको बोलाई हो,आफ्नोपनको बोलाई हो ।

हामी परिचय  नै नगरि उभिई रहेका थियौँ अझै त्यै ठाँउमा ।

मलाई मनभित्रै बाट टाढिन मन थिएन त्यो समय ।

म बाहाना खोज्दै थिएँ उस्लाई अलमल्याउने । झन उसैले परिचय मागिसकेसि म खुकुलो बने ।

'सुमन ।' मैले यत्ति भने ।

मलाई कुरा लम्बाऊनु थियो । तेसैले थर भनिन । ठाने पक्कै सोध्ने छे उस्ले । 

मैले ईशाराले हिँडेर उता सेतीको डिलतिर लाने प्रयत्न गर्दै थेँ उस्लाई पनि । म अलिकति लम्के तेतै । उ पनि संगै हिंडी म संग । गफ गर्दै हामी क्याम्पसको पछाडी चौरमा पुग्यौँ डिलमा ।

सेती नदी फराकिएर बगेको थियो त्याँहा तल । केआई सिं पुल हुदैँ तल गैरहेको सेती पिएन पछीडी फराकिएर बग्दै थियो । अचम्मको प्रकृतिक नदी । सानो खोँचमा एउटा लठ्ठिको आकारमा देखिन्छ कतै, भने कतै फराकिएर चौडा । पारीपट्टि मनिपाल हस्पिटल । वारी बगर १ पोखरा ।

हिद्डा हिड्दै डिलमा रहेको बेन्चमा बस्ने आग्रह गरे उस्लाइ ।

उ बसि र मलाई पनि बस्ने आग्रह गरि । एउटा साईडमा म र अर्को साईड ऊ बस्दा बिचको भाग खालि भयो ।

मेरो नामले उस्लाई परिचय पुगेको थिएन । र सोधी फेरी ।

'अरु नि भन्नुस न पुरै, के  !' मिठो लवजमा आग्रह सहित अपेक्ष्या गरि उस्ले ।

'सुमन भट्टराई ।'

'उमेर :२६'

'घर, सिन्धुपाल्चोक ।'

'बाबा र आमा घरमा ।'

'दाजु परदेश ।'

'भाउजु र बाबु हिमालिटोल पोखरा ।'

'म बिरौटा बस्छु ।'

'सिंगल छु ।'

'पढाई खर्च जुटौन होटेलमा काम गर्दै छु दिनमा' मेरो परिचय सुनेर एकोहोरो हेरिरहि उस्ले, र हाँसि सेतीलाई हेरेर ।

सेतीको तिरबाट आएको बिहानी मन्द हावाको झोक्कले उस्को कपाल बिस्तारै केस्रा केस्रामा बिभक्तिएर हल्लदैँ थे । मेरो परिचय सकिएको थियो तर उ अझै केही सुन्नलाई प्रतिक्ष्यारत झैँ थिई ।

'वाऊ,,,! कस्तो मज्जाले सबै भन्न भ्याको, नाईस'

यत्ति भनि ।

पालो उस्को थियो ।

मेरै कपि गरेर ओठ चलाई उस्ले । मिठो  गीत सुनेझै कान उ तिर कन्सन्ट्रेट गरेँ ।

'निशा...'

'निशा गौतम ।'

'घर जाल्पारोड पोखरा ।'

'बि.बि.एस गर्दै छु,यो लास्ट इएर हो।'

'ममी, म र बैनी संगै छौँ ।'

'दाजु, भाउजु र बच्चाहरु छुट्टै बस्नुहुन्छ नदीपुर ।'

'बाबा, बैनी ३बर्षको र म ६बर्षको हुँदा बित्नु भएको ।'

'म सानी थे, वहाँको धुमिल आबरण मात्र था छ । फोटोमा चैँ चिन्छु ।'

एक्कासि रोक्किई उ ।

भक्कानिई । बाबाको प्रसंग आऊने बित्तिकै आँखा टिलपिल पारी उसले ।

सानैमा बाबा गुमौनु पर्दाको पिडाले थिचिएकि रहिछ ।

मलाई पनि अफ्ठेरो महशुष भो ।

नजिकै थियौँ हामी । मैले केही बोल्नै सकिन ।

कस्तो नमजा लाग्यो ।

मेरो परिचयले दंग परेकि उ ऐले भक्कानिदै थि ।

के गरौँ के गरौँ भएँ म । घोप्टिएर घुक्क घुक्क गरेकि उस्लाई बिस्तारै उठाएँ र मेरो काँधमा टाउको राखेर कुममा थपथपाएँ । कसिलो हग गरे । मैले सहानुभुति पनि दिन जानिन  केरे । रोकिएन उस्को रोदन । उस्को बाबा प्रतिको अथाह प्रेम आँशुमा बगाई र आफुलाई पखाली केहीबेर । दादाले पनि भाऊजु बिहे गरे पछि छुट्टिएर बस्दा परिवारमा परेको पिडाले उसलाई भारी बनाएको रहेछ । संरक्षक बिनाको जिबन कठीन हुदो रैछ । उस्का रोदनले तेही ब्यक्त गर्दै थिए ।

केहीछिन पछि उस्ले मरो काँधबाट आफ्नो शरीर हटाई र 'सरी' भनि ।

स्वबियु भवन छेउ उस्लाई भेटदा आँखा र छाति हेरेर उत्तेजित बनेको मान्छे म एकाएक शिथील भएँ । आफुलाई बेकार लाग्यो आफ्नो हेराई ।

एउटा पिडाको ठुलो पहाड बोकेर मसंग बोलेकि केटीलाई स्वार्थी नजरले हेरेकोमा 'गिल्टी फिल' गरेँ । र मैले पनि प्रयश्चित गरे उसंग ।

'सरी निशा,हाम्रो परिचयले गर्दा तिमीलाई रुवाउन पुगेँ । मलाई माफ गर ।'

मैले घाँटिमा गुथेको मफलर निकालेर उस्को गालामा पुसिदिएँ । आँशु तरल थियो, एकै छिनमा ठोस बनिसकेछ, टाटिएर । आँखाको गाजल पनि बगेर गालामा कालो लतपतियो । मेरो हातबाट मफलर थुतेर आफै पुछि उस्ले,अनि मुसुक्क हाँसी फेरी । हाँसोमा अलिकति लाज पनि मिसाई उस्ले । रोदन पछिको छोटो हाँसो पनि कति प्यारो लाग्ने । 

केही स्टुडेन्टहरु हाम्रो तरिका हेरेर अनौठो मान्दै हिडीरहेका थिए । असहज लाग्यो मलाई पनि ।

निशा पनि थोरै पर सरेर  बसि ।

छोटो र अचम्मको परिचय भयो हाम्रो । अरु कुराहरु पनि भए । जिवनका भोगाईहरु पनि सेयर गर्यौँ हामीले । नजिग भएको फिल भयो, आत्मियता बढ्यो । एक भेटमा हामी अपरिचित बाट साथी बन्यौँ । परिचयको नौलो इतिहाँस भयो मेरो लागी ।

सामान्य परिचयको बाहानामा फ्लर्ट गर्ने योजना थियो मेरो । मैले हारे या मैले जीते ! थाहा भएन तर एउटा छोटो समयमा लामो कहानी भेट्टाएँ मैले ।

जिन्दगीमा केही भेटहरुले एउटा मिठो छाप छोडने रैछ । आजको निशासंगको भेट पनि तेस्तै रहन गयो मेरा लागी । केहिछिनको गफाई पछि छेवैको क्यान्टिनमा गयौँ हामी ।

चाऊमेन र चिया मगाई निशाले । मैले सुख्खा रोटीसंग तरकारी मगाएँ ।अरु गफहरु पनि जोडियो ।

कलेजका र अध्ययनका कुरा साटा साट गर्यौँ । र क्यान्टिन बाट निक्लिएर हिड्दै दुई नम्बर गेट सम्मन पुग्यौँ हामी । त्याँहाबाट झरेर बस स्टपमा आई संगै एउटै बस चढियो ।

निशा नगरपालिकामा उत्री म आफ्नै रुटमा लागे । जिन्दगिका गुजाराहरु टार्नु नै छ फेरी, कलेजलपछि सिदै नोकरी तिर लाग्नु थियो ।

निशाले दिएको फोन नम्बर मोबाईलमा सेभ गरेर फेरी भेट्ने र फोन सम्पर्कमै रहने बाचा सहित छुट्टिए म त्यो बिहान । बसबाट झरेर हात हल्लाई रहि निशाले ।प्रतिउत्तरमा मैले गाडीको शिशाबाट आफ्नो हात हल्लाएँ । 

***

साँझ निशाले एउटा म्यासेज पठाई ।

' गुड ईभिनिगं, खाना खानुभयो ?

मैले सिदै निशाको आवाजसंग कुरा गरे फोनमा ।

छोटो कुराकानी पछि फोन मै मैले शुभरात्री भने ।

निशाले मिठो आवाजमा फरक शैलीमा भोली भेटने बाचा सहित

'यो रातको शुभकामना !'भनेर फोन ह्याङअफ गरिदिई ।

        

                                  ------फाल्गुन१४,२०६९

चाहाना

आजकल म जे चाहन्न त्यै स्वीकार्दैछु
चुपचाप !
हो, सबै मेरा चाहानाका बिपरित छन,
यो भुकम्प जस्तै म नेताहरु चाहन्न
यो सर्कार चाहन्न |
अँ,झन यी रीजनैतिक दलहरु त फिटिक्कै मेरो चाहानासंग मेल खान्नन, पत्रकार जस्तै
प्रशासन जस्तै, दलाल र ठेकदार जस्तै....||

राष्ट्रबादी हुँ भन्दै हरदिन छापिने र बिक्ने तिमी लम्पट बिद्वान भनौदाहरु खुसी नहुनु अब !
तिमीहरु देशका दुष्मन हौ,
र त म तिमीहरुलाई पनि बहिस्कार गर्छु मेरो चाहानाको प्रोफाईलमा,,
आफुलाई अब्बल ठान्दै अर्कैको बैशाखी टेकेर
ठुलो समाजसेवाको रट्टान भर्ने तिमी डरलबादीहरु त झन मेरो नजरको ब्वॉसो हौ !
तिमी र भुकम्पमा केहि फरक छैन !
भुकम्पले नि लुट्यो र तिमी पनि लुट्दैछौ ||
फरक, तिमी हॉसेर लुटछौ र जनतालाई आफ्नो गौरब देखाऊछौ !

चुपचाप तिम्रो मौन समर्थन गर्ने म आफैँ नै
मेरो चाहाना हैन ,
र पनि आफैलाई स्वीकार्दै छु |
क्या गजप छ, जे चाहाना हैन त्यो नै भोगिरहनु पर्ने,
जे रोजाई हैैन त्यै रोजीरहनु पर्ने,

फस्ट डेट विथ जेनी

                           

हुर्हुर्याउदो  बतास एकोहोरो पश्चिम दिशातिर बग्दै छ ।
आकाशमा फैलिएका बादलका गुजुल्टाहरुमा एउटा अनौठो चमकमा धुमिल हुँदैछन ।
माछापुच्छ्रेको नगिच , पोखराबाट कारीब २०/३० मिनेटको यान्त्रिक यात्रा गरेपछी मिलनचोक हुँदै हेम्जा पुगिन्छ । जनवरीको ठन्डा मौसम । हेम्जा चिसो थियो । मनै सिरिङ्ग गर्ने जाडो ।
हाम्रो गन्तब्य नाऊडॉडा सम्मको हो , तर हेम्जामै चिसोले हामीलाई कस्टडिमा लियो ।
अझै २०/२५ मिनेटको उकालो घुमाउरो रोडलाई हामीले छोट्याउनु थियो ।
म हिरोहोन्डा बाईकको चालकको रुपमा कार्यरत , उनी मेरो साधनाको एक्ली पेसेन्जर , विथाउट पे ।
दुई पाङ्रे साधनको पछील्तिर उनी बिराजमान थिईन, चुपचाप ।
शुर्यको किरणलाई नाउडाडाले अगिनै छेकिसकेकोले चिसो झन मात्तिदै थियो हामीलाई आठ्याउन ,,,,,,।
घाम त छितिजलाई छोडेर गैसकेको जस्तो लाग्दथ्यो
मात्र गोधुलीमा थियो त्यो दिन ।
अहा ! क्या रमाइलो ?
मैले जीवनमा पहिलो पटक अनुभुती गरेको गोधुली समय ।
कस्तो मोहक ! कस्तो मादक !
कती रोमान्चित !

नाऊडॉडाको चिसो मौसममा हामी एक-अर्कामा हरायौ ।
बल्ल बल्ल हामी दुई एक भएका थियौ ।
मौसम चिसो भए पनि मन भित्रको ताप ज्यादा भएको थियो ।
भर्खर +२ गरेर ब्याच्लर फस्ट ईअर चल्दै थ्यो बेला,
जाडो बिदा भएकोले हाम्रो `डेट' जुरेको थियो ।
***
जेनिशा उनको नाम । सबको जेनी, वा ! कत्ती राम्रो नाम ? मैले मन मनै भनेको।
क्लासमा सरले रोल नम्बर भन्दै इन्टरड्युस चलेको बेला उठेकी थीइन उनी | सानो ऑखा ,गोलो पोक्चो अनुहार,एऊटा दॉत छुस्स बाहिर निक्लेको जुन मन्द मुस्कानमा हिस्सि देखिने । पातलो ऑखिभौँ, कर्लि गरेको कपाल | मलाई तेती बेला देखिनै उनी मन पर्न थाली हाल्यो |
यो मन पनि कस्तो अचम्मको !
तर मैले जेनीलाई मन पराउछु भन्न सकेको थीईन |
क्लास चल्दै गयो ।
म फस्ट बेन्चमा पहिलो सीटमा बस्थे, उ बायॉ पट्टिको तेस्रो लहरमा |
तेसताका हाम्रो बोल्चाल पटक्कै भएन । मलाई केटी सँग बोल्न लाज मात्र हैन बडो डर लागेर आउथ्यो । म बोल्ने त सम्भाबनै थेन झन केटी त कॉ  पैले बोल्छन र ?
अरुसँग सजिलै बोल्न सक्ने म उनी छेउ परेसि चुप !
निशब्द हुनि एकाएक ! तेसै गरी एक मैना मनको लड्डु घीउमा पकाएर एक्लै खाए मैले । अहँ , कसैलाई भनेको भए मरिजाउ ! तर यो साचो हो कि म जेनी सँग निकै अफेक्सनमा थिए ।

लगभग दुई महिना पछी हाम्रो सबै सब्जेक्ट्को  ईन्टरनल टेस्ट भयो । म उक्त टेस्टमा तेस्रा भए। जेनी  फेल भइ |
मलाई कस्तो नरमाइलो लाग्यो,
बरु म फेल भर उ पास भएको भा`नी हुन्थियो जस्तो लाग्यो ।
क्लास टेस्टमा दिलु फर्स्ट |
जुन दिन रिजल्ट भएको थियो, मैले जेनिलाई निरश पाए । खै किन हो सोद्न पनि सकिन ।
जेनिलाई निरश देखेर मेरो मन पनि खल्लो बन्यो, रसानुभुती भयो केरे तेतिबेला |
म क्लासमा स्तब्ध भएको देखेर केही साथीहरुले जिज्ञासा पनि राखे `के भयो शुनिल ?'
म अनुत्तरित..
नचाहेरै मैले मेरा मनका भाबनाहरु मनभित्रै कैद बनाए |
कलेजका दिनहरु बित्दै गयो निरुद्देस्य |
म झन मौन बन्दै गएँ। मलाई मौनता प्यारो लाग्दैन |
जे प्यारो लाग्दैन तेही सहनु पर्छ फेरी ! मैनता मेरो रोजाई हैन |
दोस्रो पिरियड कम्पलसरि अँग्रेजीको थियो, त्यो बिहानी
जेनिशा मेरो बेन्चिमा बस्न आई, म बडो शर्माएँ..
के गरु के भयो,
लाज र मज्जा एकैचोटी भयो मलाई।
कस्तो काऊकुति हृदय भित्र !
म अली कती सरेर बसेँ |
म भन्दा दायॉपट्टी छेऊमै बसि ऊ |
क्लास चल्छ तर म मन-मनै उथल्पुथल भको छु ।
के गरु कॉ जॉउ भाछ । उफ…!
कस्तो गाह्रो भयो मलाई त्यो दिन तै पनि समाह्लिएर बसे छट्पटाउदै।
दोस्रो पिरिएड सुरु हुनु भन्दा अगाडि जेनी म सँग बोल्न खोजेको जस्तो लाग्दै थियो तर बोलिन।खोइ के भन्न आटेकी थी मलाई पुल्लुक्क हेरेर आँखा अगाडि मोडी | म सिरिङ्ग भए।
मनमा कता कता हुरी चले जस्तो भयो । थाम्नै नसक्ने गरी।
म शालीन भएको देखेर होला उ पनि बोल्न सकिन ।क्लासमा तेस्तो असहज भाव देखाईन मैले पनि |
त्यो दिनको क्लास छटपटिमै बित्यो ।
के, कसले, कसरी पढाए मैले निधो गर्नै सकिन ।
भोली पल्ट पनि उही समस्या दोहोरियो | आज भने जेनिले मलाई मेरै नामले सम्बोधन गरेर भनि `शुनिल मलाई हजुरको नोट दिनुस् न ल !'
म एकाएक के भएँ के ? पुलकित !
सॉच्चै म तेही पुकारको प्रतिक्षामा थिए।
मैले नोट दिएँ, जसको साथमा मेरो फोन नम्बर पनि राखिदिएँ र लेखे 'केही नबुझिएमा फोन गर्नुहोला !'
बेलुका मेरो मोबाईलमा मिसकल आयो नयॉ नम्बरको |
सुरु भो कुरा ....
नोट साटासाट बाटै पहिलो प्रेम सुरु हुन्छ भन्थे अरु साथीहरु,
त्यो दिन नोट दिएर सुरु भएको हाम्रो यात्रा आज नाऊडॉडा पुग्दै थियो,अनी हामी दुई पात्र शुनिल र जेनी ।
***
नाऊडॉडाको चिसो हावामा हामीले आफ्नो शरीरलाई ओस्यायौँ एकै छिन,
चिसोमा हाम्रो शरीर तातिदै गयो, एउटा ढुङ्गालाई गुन्द्री बनाएर एकैछिन लमतन्न तेर्सियौँ आकाश हेर्दै । मुख बाट निक्लेको बाफ पनि बादल बनेर उड्यो जेनिको र मेरो अनी एकैछिनमा बाफ शीतमा पारीणत भएर हामीलाई चिस्याउन आईपुग्यो ।
जेनी आफ्ना हातका अम्लाले सल्लाको त्यान्द्रोलाई छुट्याउने खेलमा अलमलिएकी छिन म निर्मल आकाश हेर्नमा ब्यस्त छु अझ भनौ म केहीमा पनि बेस्त छैन ।
जेनिले लागेका ड्राइफूड सकिसकेको थियो तर जाडो झन थपिदै थियो ।
हामी ढुङ्गालाई पिर्का बनाएर शारङ्कोटको ठीक्क  अगाडि बसेका छौ, माच्छापुच्छ्रेको सिम्रिक आबरण मात्र देखिएको छ | गोधुली सॉझ |
आकाशमा चराका एक हुल दौड प्रतियोगिता झैँ बेगले हुत्तिदै छन अनी बादलमा कता हराउछन कता ?
चिसो हावाको स्पर्शले मनलाई स्पन्दित बनाइरहेको भान भईरहेको थियो।
शुर्यको धिमा प्रकाश वरिपरी बिलाउने तरखरमा थियो , जेनिले मेरो आँखामा आँखा मिलाइन । म चन्चल भए । साएद उनी पनि ।
यो चन्चल मनको व्याख्या मैले गर्न सक्दिन, तर मनले कहिले काही अचम्मको स्वार्थ बिकास गर्दो रइछ ।
जेनिको मुखबाट आएको तातो श्वासले मेरो हृदएमा खल्बल मच्चायो । हामी तेती बेला सम्म एकदमै क्लोज भई सकेका थियौ |
शारीरिक सामिप्यतामा |थाहै भएन कतिखेर मन पग्लियो ?
जेनीले मलाई अङालोमा बेरिसकिछ।
मैले तेती नै बेला हो पहिलो पटक बिपरित लिङ्गीसँग आफ्नो शरिर स्पर्श गरेको .......
म बयानै गर्न सक्दिन ! गरु पनि कसरी ?
मेरो जीवनको पैलो डेट, फस्ट डेट !
जब एउटा पुरुष एउटी केटीको शरीर सँग जोडीएको हुन्छ तेतिबेला उसले दुनियाँको सबै कुराहरु भुल्दो रहेछ । मलाई पनि तेही भयो । हो म नढाटिकन भन्छु मैले सबै भुले , जन्म दिने आमा मैले पहिलो पटक भुले अनी सरा पिडा, दु:ख, सबै सबै मैले भुले,आफ्नै धड्कन् पनि भुले जस्तो लाग्छ ऐले त; तर खोइ के भयो त्यो कसिलो आलिङगन किन प्यारो लाग्यो मलाई थाहा छैन ?
हामीले आफ्नो दुई छाती पनि जोड्यौ टमक्कै !टाईट हग ! कसिरह्यौँ | छोडिनै मानेन हाम्रो आलिगंन |
मेरो कॉधमा ऊनको चिँउडो भरिएको थियो | दुबै मादक बनेका हामी |
झन उनको मुख बाट आएको तातो हावाले मलाई मादक बनायो । म थामिन सकिन । बडो गार्हो भयो ।
रक्त केशिकाहरु उम्लिन थाले । मुटुमा जोड धड्कन । लामो श्वास .......!
र सलबलाहट मात्र दुईज्यानको | रोडको एक छेऊमा थियौँ, कति गाडीहरु बेतोडले हर्न मार्दै हुत्ति रहेको थिए | पर्बाह केहिको गरिएन |
जेनिले मलाई कानमा केही कुरो फुस्फुसाइन, के भनिन मैले याद गर्नै सकिन ।
मैले उनको कपाल सुम्सुम्याए । हामी झन बेस्सरी टॉस्सियौ…
पोखरा बाग्लुगं शडकको छेऊमै हामी एकअर्कामा माया साटीरहेका थियौँ | थाहै भएन कतिखेर मेरा ओठ जेनिको ओठमा टासिन पुगेछन ।
***
नाऊडॉडाको चिसो हावाले हामीलाई झस्काईरहेको थियो | हृदयभित्रको ताप मिलेर मात्र हामी बाफीई रहेका थियौँ, गाडीका हर्नहरुले कानलाई ब्युँझाईदिए | बेहोसीबाट हामी यथार्थमा फर्कियौँ | समाह्लियौँ |
ऑखा जुधाऊन बडो गाह्रो भो | चुम्बनका बर्शाले रुझ्यौ हामी |
अनि फर्कियौँ पोखरा | मैले घर नजीकै जेनिलाई ड्रप गरेँ | ड्रप हुने बित्तिकै दायॉ घुमेर जेनी ठिन्ग्रिगं ऊभि रहि र म पनि झरे बाईकबाट तुरुन्तै उस्को अंगालोमा कैद भएँ, साथ दिएँ |घर नजिकै भएर पनि डराईएन | कसैले देखेको भए के हालत हुनिथ्यो त्यो पनि सोचिएन | बस प्रेमममा डर भन्दा पागलपन बढि हुँदो रैच |

 जानु नै थियो मलाई मेरै रुम ,जेनीकोमा बस्ने कुरो पनि थिएन | मन नलाग्दा नलाग्दै जेनीले आफ्नो हात हल्लाईन हावामा ओठबाट चुम्मा दिदैँ घुम्तिबाट बिलाई उ र म पनि फर्किएँ आफ्नै रुम |
मालेपाटन हुँदै जिरो छिरेर एरपोर्टमा जानुथियो मलाई | बाटोमा प्रहरीको चेकगं रहेछ | रोक्ने आदेश पालना गरेँ | लाईसेन्स र बिलबुक चेक भयो र मुख सुँघ्यो मापसेको लागी | मापसे थिएन | थियो त केबल मादकता प्रेमको , चुम्बनको | यो चेक गर्ने यन्त्र बन्यो भनेचैँ प्रेमिल जोडिहरुलाई कठीन होला |
म मुसुक्क मुस्कुराएँ | चेकिगंवाला प्रहरीले पनि फर्कायो मुस्कान | सायद मुर्गा फेला नपरेर होला ऊस्को, मुस्कानमा कागतिको रश भरिएको थियो,अमिलो |

रात १० बजे पछि फेरी हामी गफियौँ | एनटिसिले दिएको अफर मज्जाले प्रयोग भो |
त्यो रात मलाई प्यारो लाग्यो म निदाऊन भन्दा जीबनका कल्पना बुन्न बेस्त भएँ | जेनी र आफुलाई जीन्दगीको एऊटा भब्यतामा लगेँ |

भोलिपल्ट बिहानै म मस्त निदमा थिएँ, फोनको रिगंले झस्कायो ठिक ५:३५ भैसकेको रैछ | जेनीले फोन गरिछ | उन्ताका जेनीले सँधै बिहान मलाई ऊठाऊथि फोन गरेर  | मेरो आल्राम जेनी नै थिई |
'कलेजटाईम भयो ऊठ्ने हैन छुच्चा ! '
'ऊमम् ऊठे अब'
' छिटो आउनुस '
मैले अक्सर जेनीलाई नामबाट बोलाऊथे तर त्यो भन्दा बढि 'छुच्चि' शब्द नै प्रयोग हुन्थ्यो |
र मलाई पनि 'छुच्चा' नै भन्थि, कति मिठो लाग्थ्यो त्यो शब्द जेनीको मुखबाट ! कति प्रिए लाग्थ्यो |

हतार हतार सुच प्रकृया सकि तयार भएर कलेज गैन्थ्यो |
म बसेको रुमबाट कलेज पुग्न ७ मिनेट लाग्थ्यो | पोखराको सामुदायिक कलेज मध्यको ऊत्कृष्ट कलेज हो | युनिभर्सिटी ग्रान्ड कमिसनबाट ग्र्याजुएटेड भको जनप्रिय बहुमुखी क्याम्पस सिमलचैर पोखरा |

कलेजमा बडो निन्द्र लाग्नि | सरले पडाको बुज्न खोज्दै गर्दा ऑखा लठ्टेर चौपट ! ऊंग पनि कति हो कति लाग्ने त ? झुलेर हैरान | अगाडी बेन्चिमै बस्थे म | मेरो साथमा पुर्सोत्तम, मिलन, नबराज र प्रकाश हुन्थे |

जेनी ठिक हाम्रो देब्रे साईटको बेन्चमा तेस्रो लाईमा बस्थि, बिचमा | ऊन्को छेऊमा मारिया,सरिता र अरु पनि  हुन्थे |
मोटी सरिता पनि थि | मसंग तेती राम्रो सम्बन्ध थिएन | किन हो था भएन, हामी दुबै अलिक अर्कै खाले थियौँ केरे | दिलु,उर्मिला,शुकु क्लॉसका टेलेन्ट, उनीहरुचै हाम्रै लहरको फस्ट बेन्चमै बस्थे, देब्रेपट्टि | सबैसंग राम्रै रिलेसन थियो मेरो पनि | सबै मिजासिल पनि थिए |
पुर्सोत्तम पनि टाठो नै थियो | म चैँ मध्ययम |
रातभरिको फोनगफले निदमा झुपुझुपु त कति हुने कति, जेनी कैलेकॉही मलाई सुटुक्क चोर नजरले हेरूरहेकि हुन्थि, म चैँ सरितासंग बोल्ने निऊले उसंग ऑखा मिलाऊथे | तर कसैले पत्तो पाउन सक्थेन | टप सेक्रेट | शंका गर्ने क्लॉसमा कोही थिएन | हाम्रो प्रेमकहानी न जेनीले सेर गरि न मैले ! कलैले था पाएनन | सेक्रेटमै रह्यो कलेजमा |
केटीहरु पनि तेती गोपनियतामा हुदॉ रैचन भन्ने मैले कल्पनै गरेको थिईन | तर मैले बिस्वास गरे |
केटीहरु प्रेमको मामिलामा सेक्रेट  हुँदा रैचन | अरुमा के हुन्चन त्यो था भएन |

कलेजको पैलो बर्ष सकिने तरखरमा थियो |
जेनीले एऊटा प्रपोज भन्नु छ तपै र म भेटुम न एकछिन भनेर फोन गरेकि थि  | मैले हुन्छ भने | ड्यामसाईड जर्मन बेकरीको रुफटफमा भेट्ने कुरो भएकोले म तेतै गएँ |
एक-एक कप मिल्क कफि र टोस्ट विथ ह्याजबोन पटेटो अडर गरेकि रैछ |
कुरा सुरु भो |
म डराएको थिएँ, केपो भन्ने होला भनेर |
न क्यै मेरो सोचभन्दा फरक निर्णय सुनाऊन त हैन,? भन्ने खुल्दुलिले मलाई पोली रहेको थियो |
हुन पनि जेनीको घरमा बिहेको कुरो चलिरहेको थियो भनेर अस्ति मात्रै भन्दैथि |
मुटु बेतोडले धड्किरहेको थियो मेरो | चेहेरामा डरमिश्रित भाव सहजै देखिन्थ्यो |
'हजुर्को के छ जीन्दगीको प्लान ?'
सोधि हालि |
म स्पिचलेस भएँ |
केही भन्ने ऑटनै थिएन म संग |
बिना प्लान मै थिए पोखरा...


सेतो कपमा भरिएको कफिलाई ओठमा सुरुप्प पारि ऊसले | कपको टुप्पोमा लिपिस्टिकको रातो डाम बन्यो | लोभी मन |
त्यै बेला मलाई जेनिले पिऊने कपको कफि बन्न मन लाग्यो, तर नजर जुधाऊनै सकिन |
अन्तै हेरिरहेँ , माथितिर ....
निश्तब्धतालाई तोदडै सोधेँ |
दह्रो बने भित्रै बाट र पुकार गरे मनमनै केहि अफ्ठेरो नपरोस भनेर |
'अँ तिम्रो प्लान भन न त !'
'हजुर्ले साथ त दिनुहुन्च नि ?' एउटा गह्रौँ प्रश्न तेर्शियो |
ला ! म लुत्रुक्कै परेँ | के हो ? के भन्ने ?
मेरो दिमागमा त जेनीले बिहे गर्नि प्लान बनाएर पो बोलाकि रैचन भन्ने घुमि गो |
म चुप !
'पैले भनन'
'पैले बाचा गर्नुस अनि भन्चु ' |
मुखमा हालेको टोस्ट घॉटीमा छिर्नै गार्हो भो मेरो | केही अड्किए जस्तो भो |
दिमागका तन्तुहरु ऊछिटिएलाझैँ रफ्तारमा तिनिक-तिनिक भो मेरो | एक लिप कफि पिएँ | पिऊँन मन त पानी हो | तर कफि पिएकाले कम्बिनेसन बिगार्न सकिन |
ऑखालाई चारैतिर घुमाएँ | रानीबन देखिन्त्यो ताल पारीको | केही रुखहरु हल्लिरहेका थिए मन्द |अगाडी बाटोमा केही गाडीहरु दगुर्दै थिए | मेरो ध्यान केन्द्रित हुनै सकेन जेनीको प्रश्नमा |
'लु किन डराको ?'
ठिकै छु को भावमा भने 'छैन' |
बाचाको कुराले झन अफ्ठेरो भैरको थियो मलाई |
अर्को लिप कफि सुरुप्प पार्दै हातमै कप राखेर थोरै मुस्कान निकाले अनि भने 'प्लिज' !
जेनीले बॉधिरहेको कुरोको पोको फुस्कियो |
***
महेन्द्रपुलबाट अलिक तल, नयाबजारको बाटो |
छेऊमा गहिरो सेति नदी | तर देखिन्न प्रश्ट | बाक्लो झारले पुरै वारपार ढाकिएको जस्तो देखिन्छ | भेऊ पाऊन गरो छ, त्यॉ नदी छ भन्ने नै | त्यसैको भित्तोमा टॉसिएर बनेका छन घरहरु | त्यो मध्यको एऊटा घरको दोस्रो तल्लामा छ किंग्स ईन्सिच्युट | हो त्यै अपिसमा आ-आफ्नो सर्टिफिकेट लिएर जम्मा गरियो, जेनीको प्लान अनुसार हामी दुबै IELTS प्रिपेरेसन क्लॉसमा भर्ना भयौँ र बनायौँ सपना जीन्दगीको युरोप या अष्ट्रेलिया जाने र ऊतै सेटल हुने | अंग्रेजीमा जेनी टाठी | म त गॉऊको सर्कारी स्कुलबाट हुर्केको, मध्ययम थियो मेरो नि |
पुरै कोर्समा घोटियौँ | काठमान्डौपोस्टको ग्राहक बनियो त्यैबेला | टफ टफ ओर्डहरु रटियो | रिहाना, काती पेरी,एभ्रिल लेभेगीं, केईसा,ब्रेटनी स्पेएर्स, टेलर स्विफ्ट,      ईमिनेम, लेडी गागा, जोन ईल्टन, ब्रायन आदम्स, बोन जोभी, पिट बुल, एकोन, जेम्स ब्लन्ट, शाकिरा र अरु धेरैका अँग्रेजी गीतहरु सुन्ने बानी बने | सिएनएन, बिबिसी र स्पोर्ट्स च्यानलमा आऊने कमेन्टटेर र मुभि पनि अँग्रेजीनै ....
हिन्दी नेपाली च्यानल त हेरिएन समाचार बाहेक |
पढियो, तोडले |
काठमान्डौ पुगेर दिनु पर्ने ईक्ज्याम IELTSको त्यो बेला | बडो असहज हुने ईक्ज्याम | डरले मुटुको तेज बड्ने | एकै मिनेटमा तुरतुरी पिसाब आको झै लाऊने | डर त कति हो कति ! रिडिगं, राईटिगं र लिस्निगं | दिईयो ईक्ज्याम पनि |

जेनीले जर्मन बेकरीमा IELTS पढ्ने भन्ने बित्तिकै म आत्तिएको थिएँ |
पड्न त पड्ने तर म जस्तो गरिब ८/१० लाख खर्च कॉबाट निकाल्नु ? पहाडमा रहेका बा आमा संग हदै भए २/५ हजार होला, म त पढाई खर्च पुर्याऊन सानो जागीरमा छु | म अनकन्याएँ पैले | तर जेनीले हौसला दिई मलाई | पास भए पछि ट्राई गर्दा लाग्ने खर्च र सेलेक्टेड कन्ट्री जॉदा लाग्ने खर्च मै बेबस्था मिलऊचु भनेकि थि ऊसले | तर जाने बेलामा बिहे गरेर जाने |

रिजल्ट आएको दिन मलाई जेनीले फोन गरि | म तनाबमा होमीए | क्यै गर्न र क्यै बोल्नै मन लागेन | कता भागौँ झैँ  भयो |
बेलुका जेनी मेरो रुममा नै आईछ |
म निन्याऊरो भएर बसेको थिँए |
ऊ दंग !
रिजल्टको नतिजा ६.५ हामी दुबैको |
दुबै जना पास |
तर मेरो मन पिडाले भरिएर आयो | ऊसले सम्झाऊने कोशिस गरि धेरै बेर |
बॉकि डकुमेन्टको तयारीमा  लाग्न पर्ने भयो | तर अँह मेरो मन पटक्कै मान्दैन |
मेरो प्रेम मैले लुकाएरै राखेको थिँए सबैसंग | एकाध क्लोज फ्रेण्डबाहेक घरमा पनि भनेको थिएन मैले |
म पहाडे बाहुन | जेनी पोखराकी गुरुगंनि |ईन्डियन सेनेमा थिए ऊस्को बाबा | बजारमा घर थियो |

स्ट्रिक परम्परामा चलेको मेरो परिवार | मेरा बा अर्को जातको कुरा सुन्नै सक्नुहुन्न | ऊमेरको उत्तरार्धमा बाआमाको एऊटै आग्रह थियो मसंग | तल्लो जातसंग बिहे नगर्नु |
मैले हिजो घरमा फोन गरेँ र भने सबै कुरा | जेनीको सम्बन्धको बारे |
बा बोल्नु भएन म संग | आमा रुन थाल्नु भो | बा आमा या जेनी रोज्ने दोधारमा परे म |
घरको भाव थियो तेरो बिचार गर तर गुरुग्नि लिएर चै हामी भाठौँ नदेख्खिनु भन्ने | यो त कसरी सम्भव छ, म त बा आमालाई छोडेर अलग्गिन सक्दिन | हो ऊनीहरु रुढ छन | तर मेरो खुसीको लागी त जस्तो पनि कठिन परिश्रम गरेर मलाई हुर्काएका हुन | जन्मदिने रोजौँ या जेनी !! कस्तो संकट ?
म परम्पराको बिरोधी हुँ | तर समाज र परिवारको बिरोधी बनौँ या मेरो प्रेमको ? जटील भुमरीमा फसे |
मैले एऊटा रोज्नै पर्ने थ्यो |
मैले मेरो दुधको भारा आमालाई रुवाएर तिर्न सक्दिन | जुन मेरो निर्ण़यले रुवाऊने निश्चितनै थियो | हामीले झै ऊनीहरुले नि पढ्न र जान्न पाभए ईन्टरकास्टमा प्रबलम हुने थिएन | जमाना तेस्तै थियो तेही सिके | हाम्रोमा हरेक बाबुआमाको र समाजको चाहाना हुन्छ अर्को जातमा छोरो या छोरीले बिहे नगरोस भन्ने |
अन्त्यमा जेनीलाई मैले सरी भने |
जेनीले बेस्सरी गाली गरि | जेपिटी बोली त्यो सॉझ | रोई | चिथोरी मलाई | गुरुगंनि हो, रिसाको दोखेको थिएन मैले पैले | थाकेपछि फेरी सम्झाई | फेरी गाली गरि |
धेरै बेर रोई ऊ | मैले नि सम्झाऊन सकिन | म पनि त पिडामा थिएँ | मेरो बाध्यता बुज्नु पर्ने कुनै कारण देखिन ऊस्ले | फगत एकोहोरो फोहोर गाली गरि |
मन हलुगों नहुन्जेल रोईरही |
त्यो सॉझ म अपराधी बने | एऊटी केटीको अगाडी लाचार, नामर्द | फगत एऊटा स्ट्याचु बने बेकामको |
मन त मेरो पनि मानेको हैन | तर मैले धोका दिएँ प्रेमको | मेरो सबै प्रकृयाहरु नाटक भए |


मैले सम्झाऊने ठॉऊ पनि थिएन | म आफै बिरक्त थिएँ त्यो डिसिजनले | केबल मैले 'सरी' मात्र मागे |
मलाई नहेरीकन बाहिरिई ऊ | ढोका ड्याम्म फोरुँलाझै पारी | मैले बाईकमा पुऱ्याईदिन्छु पनि भन्न सकिन | कस्तो कठोर मन मेरो ! कति स्वार्थी ! कस्तो धोकेवाज !
त्यै सॉझदेखी छुट्टियौँ, 'हामी' बाट 'म' बन्यौ दुबै |
जीन्दगीमा पैले धेरै ईक्ज्याम दिइयो तर अब जीन्दगीले ईक्ज्याम लिने बेला भएछ केरे, जेनी गको पर सम्म हेरे मैले !अँह फर्केर हेरिन ऊसले मलाइ,,,,
मेरो ऑखाबाट नि तरलता बग्यो !
***
चार बर्ष पछि ...

डिग्रि गर्छु अब भनेर किर्तिपुर गएँ आज |
टि.यु.को लाइनमा खडा भएर यसो हेरे पछाडिको लस्कर बा..बा... !! कति लामो ??
मास्टर गर्न फारम भर्नेहरुरो ओईरो थियो |
बेरोजगारहरुको लाम | अनप्रोडक्टिभ स्टडी |
सेमेस्टर बिबादले भर्ना प्रक्रिया लफडामा फसेको थियो | लामो कुरा बुज्न मन लागेन | फरक्कै फर्के त्यॉहाबाट |
भाडावला कुटिमा आएर यसो जुकरबर्गको किताब साइन इन भो ।
एऊटा अनएस्पेक्डेट युजरबाट म्यासेज
'हाई' आयो,,,
बडो कौतुहलतामा परे म |एकैछिन सोचेर बसे |
र मैले पनि रिप्याएँ 'हाई, हाऊ यु ??'
ल्यापटपमा हरियो थोप्लो टिल्पिलायो बिप आवाज दिएर, सामान्य हालखबर र दैनिकिका बारे गफ भए |
...टाईपिगं मेसेजको संकेत दिएको लामो समयसम्म म ईन्बक्स हेरिरहे तर टाईपिगंको संकेत मात्र थियो, केही लामै मेसेज लेख्दै होलीन भन्ठाने |
 'आजकाल तिम्रो जीवन नेपाल जस्तै भा'रैच,,,,तिम्रा सपना काठमाण्डौको धूलोमा कता बिलाए शुनिल....?'
म स्पिचलेस भएँ |
किन मेरो बारेमा यो भनिदै छ, म सोचमग्न !
साएद मेरो वाल सर्सर्ति नियालेर एकै पटक ओकलिन केरे | मेरा पिडाजन्य स्टाटसहरुको जायज प्रश्न पनि |
एक छिन स्तब्ध भएँ,,,,  चार बर्ष अगाडीको यादहरुले झकझकयो एकैछिन,,, आफ्लाई सम्हाले ।
***
उनी मलाई सधै भन्ने  गर्थिन 'शुनिल'हामीले मिलेर केहि गर्नु पर्छ ......जॉऊ बिदेश संगै ?'
ऊनीले भनेका ति कुराहरु पनि मानसपटलमा ओहिरिए,,,
आज उनले अष्ट्रेलियाको मेलबर्नबाट यत्रो बर्षपछि पठाएको एउटा म्यासेजले मलाई पनि केहि बर्ष अगाडी धकेल्यो.....।
असन्तुष्टिका पोकाहरु खोलेर मलाई देखाई जेनीले |
म लाचार हेरिरहेँ ईनबक्स |
म एकाएक स्तब्ध भएँ ....!

'तिमी धोकेवाज हौ | हामी तेती बेला संगै आउन पाएको  भए  शुनिल.....'
एत्ति भनि ऊसले |
म किन गैन त्यो मेरो बिषय थियो | सायद तेसैले जेनीलाई पोलीरहेको थियो केरे |
मन भाबुक हुँदै आयो समाहाल्नै नसकिने गरि,,,,
IELTS सकेपछि मैले गरेको गल्तिबारे जेनीले निराशा ओकलि | मलाई पनि पश्चतापको भुमरीले अँठ्यायो | तर मनभित्रै दबाएँ टाढा कुनामा ..
तर त्योबेला  हिम्मत आऊनै सकेन मेरो |
मैले ऑट्न त परै जाओस सोच्न पनि सकिन तेतिखेर ..
डिसिजन गाह्रो थियो मेरो,जुन हामी दुबैलाई पचिरहेको थिएन |
मेरा सपनाहरु जेनीले भने जस्तै काठमाण्डौका गल्लिहरुमा भत्काइएक शडकका धूलो झैँ हावामा  बिना गन्तब्य उड्दैछन् अझै सम्म पनि  ....!
च्याटमा छोटो गफ भयो |
मैले साइन आउट गर्नु भन्दा अगाडी एऊटा फोटो आयो  जस्मा समुन्द्रको किनारमा जेनी र एऊटा अग्लो ह्यान्डसम केटो र ऊस्को कॉधमा एऊटी क्युट पुतलीझै  पोक्ची सानी छोरी र क्याप्सनमा लेखिएको थियो मेरो फ्यामिली.....
बिम्बमा म र जेनी संगै बसेको सम्झेँ पैलो डेटको गोधुली सॉझ ! पोखरा नाऊडॉडा ||

___________________________________१३ डि.२०१३

कविता

अलि प„„र
कोप्चिएको, लम्बिएको शडक
अनि
चोकका किनार र गल्लिहरुमा
केहिथान हिमाल खडा गरिएको छ,,
सभ्यताको अनुपम उदाहरण
मेरो शहरमा नवआधुनिक हिमाल !
जसको आरोही बनेर उक्लदै छन आरोहीहरु
मुखमा 'डेनलाईटको'अक्सिजन जोड्दै
अहं ? छुट्याउदैन ऊ
'डेनलाईटरुपि'अक्सिजन !
मौलिक पहिरन
आरोहण सामाग्री सिर्फ! लट्ठि बोकेर
चुचोरोमा फरफराऊछन आलम प्लास्टिकका
अनि अट्टाहस मुस्कान फ्यॉक्दै
अगाडी ठडिएको आलिसान महललाई सलाम!ठोक्च,,
र पिच्च थुक्च भुँइमा,,
ऊ त्यसरिनै आरोहण गर्छ प्रत्येकदिन
पटक्कै अहं?
लेखिदैन उस्को पौरख, किर्तिमान !
हरदिन थुप्रने नवहिमालको आरोही
हरदिन तोड्दै आफ्नै रेकर्डहरु
मेरो शहरमा थुप्रिएको नवहिमाल
आरोहण गरिरहेछ ऊ,
एक बालक शडकको !

कथा : पलाएनबादी

     जंगलको बाटो  थियो, ओरालो | बेतोडले दौडिरहेको थियो ऊ, हस्यागं-फस्यागं गर्दै | अलिक तल घर देखिन्थ्यो,आकृति उस्कै घरको हो | मनभित्रको तिब्र ईच्छा थियो होला घर पुग्ने र बा आमालाई भेटने | तर पुरा हुन सकेन | ४:३५ को बिहानी आल्रामले झसंग बिँउझियो ऊ |
सपना पनि बिपना झै झस्काउन आउने |
बिस्तारै शरीरलाई उठायो उस्ले र लामो हाई काट्यो मुखलाई कानसम्म च्यातेर | केहि खुम्चियो मुहार त्यो बेला | अमिलो बन्यो मुख |
सपनीमा ओराली झरेको राम्रो संकेत हैन भन्नि सुनेको हो उस्ले गॉउमा, सानैमा | तर उ झर्यो |आखिर सपनानै हो |

जीन्दगी अजीव छ| एकदिन यो ईहलीला त्याग्नु छ|
बिभत्श भविश्यको नक्शा कोर्दैनौ हामी मनुश्य | भावी जीवनका दिनहरु मिठास बुन्छौ र बॉच्ने शाहस जुटॉउछौ त्यै एकदिनको लागी |अचम्म लाग्छ कैलेकॉई त ! यि चराचर जगत्का कायापलट उन्नति देखेर |
सबै त कहॉ पो देख्नु र ? देख्या जत्ति पनि उदेक कै छ |
संसार दिन प्रतिदिन बदलिँदै छ | केवल नक्शा बद्लेको छैन पृथ्वीको, बॉकी सब परिबर्तन हुन्छ हर दिन | शृष्टीको नियम हो यो | समयको गति हो यो | हामीलाई नयॉ नयॉ किस्साहरु सिकाउदै अगि बडेको छ समय | कॉ सम्म हामी साथ बस्न सक्चौ तेस्को ग्यारिन्टी लिन सकिन्न |
जीवन बिसंगत छ | कतै पनि नमिलेको| साएद मिल्दैन पनि | बेर्थ हामी फिकर गर्ने ! हाम्रो जीम्मा नै हो फिकर गर्ने त | सोचाईहरु राम्रा कल्पना गरिन्छ र प नि छिनमै शहीद हुन्छन | ईच्छा,चाहना र रहरको पोकाहरु फुस्स फुस्किदिन्छन्  र बग्रेल्ति हुन्छन पलभरमा | बस, दु:ख र पिडाका कुईनेटाहरु रहन्छन हम्रा साथमा | केही खुसीहरु पनि मिल्छन,के गर्नु छिनभरमा धुमील भैदिन्छ र पो !
हो तिनै दु:ख र पिडाका कुईनेटाहरुबाट रोज्न र छान्न सक्नेले लिन्छन खुसी र सम्भावनाहरु अनि नसक्नेहरु,आफ्नो हिस्सा बोकेर लम्किन्छन जीन्दगीको यात्रामा ...|
एउटा यात्रा | मानौ ईच्छाईएको | मानौ आवश्यक्ताको | मानौ नियमको | मानौ यात्रा, मृत्युको |
शुनसान छ आकाश , हावा पनि मन्द वहने |यादै हुन्न, हावा कसरी सञ्चारित छ ? हाम्रो प्राण |हाम्रो हावा |हाम्रो जीवन | कॉ छ देखिन्न पनि | कसरी हामीलाई जीवन दिरको छ,अँह ! पटक्कै देखिन्न | सयौँ तर्कहरु दिन सकिन्च तर पनि हावा देखिन्न | र पनि छ | र पनि देखिन्न | कस्तो अचम्म ! छ पनि , देखिन्न पनि ! लाग्छ जीन्दगी पनि हावा जस्तै हो | छ पनि छैन पनि |
***
एकैछिनको एकाग्रता पछि छ्यागं भयो ऊ | रमेश | मध्य पहाडी जील्ला, काठमान्डौबाट पुर्बोत्तर | सिन्धुपाल्चोक हो उस्को घर |
हो ऊ भर्खर देखेको सपनाको कुरा गर्दै छ | सोच्दै छ, ओरालो झरेको किंचित राम्रो लागेन | ढोंगी बिचार हो यो र पनि मन मानेन उस्को | कदापि सकेन बुझाउन आफ्नै मनलाई पनि | यध्यपि चेतनाको उपल्लो स्तरका दर्शन छॉटेर धेरैलाई कन्भिन्स गर्न सक्ने खुबि राख्थ्यो | सपनिसंग बेमत्लव हुन सकेन उ | मानसिक रुपमा असरल्ल फिँजियो पुरातनबादी सोचाईहरु | संस्कृती र संस्कारसंग मानिसको सम्बन्ध जुगौ देखि निरन्तर छ र यो जीनको रुपमा स्थानान्तरित हुन्छन नया जीनको रुपमा,त्यसैले होला केही शंकाहरु सिद्दान्तले हल गर्न सके पनि मानसिक रुपमा हल नहुदो रैछ |
सपनामा ओरालो लाग्नु यथार्थ जीवनमा पनि ओरालो लाग्नुकै प्रतिबिम्ब हो | वा भनौ अवनतिको झलक | प्रगतिको बाधक |
रमेश आफैमा प्रगतिबादी हो | अझ माक्सबादी | रुढीबादी र ढोंगीबादी चिन्तनको बिरोधी | तर यि बिचमा रहेको अन्तरले उस्को हृदयमा तरंग मच्चायो आज |
र सबै सोचहरु पोको पारेर गएको थियो डिऊटीमा |

युएईको राजधानी आबुधाबी म्युनिसिपिलिटी, पब्लिक हेल्थ डिभिजनमा कस्टमरहरु जम्मा भैसकेका थिए|
र एऊटा मानिस अधिकृतको पर्खाईमा थियो |
"हेल्थ अधिकृतसंग भेट्न सकिन्छ ?"
आफ्नै भाषामा सोध्यो कस्टमरले |
उस्ले भन्दैथियो,दोकानको डेकुरेसन चेन्ज गरेको छु, यी फोटाहरु हेर्नुस | हो यसैलाई अप्रुभ गर्नु छ |
र उस्लाई भित्र पठायो रमेशले |
"तपाईको सहयोगको लागी धन्यबाद"भन्दै ,एकैछिन पछि बाहिरियो कस्टमर | ऊ बाहिरिँदा मुस्कान सहित फर्कियो | आफ्नो काम बनेकोले होला उस्को मुहारमा चमक भरिएको थियो | कसैले ल्याउने खुसी पनि ट्रान्सफर हुदो रैछ अर्को मान्छेमा | रमेशको मुहार पनि उज्यालो भयो | एका एक कस्टमरको मुहारमा छाएको चमक रमेशको मुहारमा साटियो | एकैछिन अघि सम्म सपनाको बेथाले पिरोलिएको उ मुसुक्क मुस्कायो |
मानिसहरु कसरि आफ्ना पिडाहरु लुसुक्क हृदयको कुनामा लुकाएर खुसी भर्न सक्छन ! रमेशलाई तेही सिक्नु थियो ,बॉकी |
सानैदेखि अभाबै-अभाबमा हुर्किएकोले होला पिडा र संघर्सहरु सहजै प्राप्त भको छ सम्पत्ति अंश झै | निम्नबर्गिय किसानको छोरो बचपनामा पलाउने अनेकन रहर र इच्छाहरु परिपुर्ति आफ्ना किसान बाबु आमाबाट नहुदा अभावमा गुज्रिएको हो उ | र त सानैमा प्रण गर्त्यो उस्ले , भबिश्यमा धनी बन्ने | उस्लाई न रहर थियो डाक्डर , पाईलट या इन्जिनेर बन्ने ! मात्र धनी बन्ने | दुईटै हातका नाडीमा ठुला ठुला डाईल भका चमचम चमक दिनेवाला घडी बॉध्ने | मटरसाईकल चड्ने र आफ्नि सपनाकि राजकुमारीलाई हुईक्याउने | पुलकित हुन्त्यो कैलेकॉई त मनमनै घिउका लड्डुहरु खॉदा बखत | यथार्थमा निक्लने बितिकै उही रमेश, गरीप | सदियौदेखि अभाबमा पिल्छिएको एक किसानको छोरो | जस्को घरमा बर्खभरि पेटभरि खानपुग्ने अन्न उत्पादन हुदैन र जवानीको शक्तीशाली ऊर्जाशील समय काठमान्डौका गल्लिहरुमा भारी बोकेर जीविका धान्न बाध्य श्रमिकको छोरो |

डिउटीमा आफ्नो जीन्दगीको फ्ल्यासब्याकमा हराईरहेको थियो रमेश | अर्को कस्टमरले रिसेप्सनको माथ्लो भागमा औँलाका मध्यभागले ठ्याक्_ठ्याक् पार्दा पो झस्कियो उ |
"तपाईलाई केही सहयोग गर्न सक्चु ?"
सोध्यो उस्ले कस्टमरलाई |
अँ, मलाई म्यानेजरसंग भेटनु छ | यो पेपर दस्तखत गर्नु छ, कृपया खबर गर्दिनुस न |कस्टमरले गरेको आग्रह बमोजीम ऊ भित्र पस्यो म्यानेजरकोमा |
म भित्र आउन सक्चु ? म्यानेजरले टाउकाको ईशाराले ओके भन्यो | साएद उस्लाई कसैसंग बोल्नु छैन | शुर्यमुखी फुलमा फल्ने दाना आफ्नो दुबैहातको बुढीऔँलाले फुटॉउन मस्त थियो हाकिम | अनि ऑखाकै ईशाराले किन,
के काम छ ? भन्दै मुख ऑ पारेर एऊटा दाना फुत्त मिल्कायो मुख भित्र र बिस्तारै चपायो |
हातमा भएको पेपर हाकिमको टेबिलमा राखेर फर्कियो उ रिसेपसनमा |
कस्टमरहरुको भिड हल्का बाक्लिएको छ | पिक-आवर पनि हो बिहानको १० देखुन मध्यान्न १२ बजेसम्म |
सबैको एपोईन्टमेन्ट मिलाएर फेरी आफ्नै स्थानमा बस्यो उ |
र ध्यान दियो हाकिमले खाईरहेको शुर्यमुखी फुलको फलदाना | कालो | फर्सिको बियॉ भन्दा पातलो र हल्का किनारामा सेतो भएको |
बडो स्वादले खाऊरहेको थियो हाकिम |
मुखमिठ्याई मिठ्याई कन |
रमेशले सोच्यो गरिपको जीन्दगी पनि तेही फलको दाना जस्तै हो | अरुकै लागी मिठो भैदिन पर्ने | अरुकै लागी काम गरिदिनु पर्ने | अरुकै लागी पोषण भै दिनु पर्ने | अरुकै लागी बस ! बोक्रा झै बाहिरिनु पर्ने र फ्याट्ट फुटेर गुदी भैदिनु पर्ने | नमिठो भए तिरस्कृत भएर मुखबाट बाहिरिनु पर्ने |
गरिपको जिन्दगी | या भनौ औषत नेपालीको जीन्दगी |
अझ देशबाट बाहिरिएकाहरुको जीन्दगी | त्यै दाना हौँ हामी, अरुको स्वाद |

अपिसरुममा कस्टमर घचाघच भरिएकोले होला केही हल्लाहरु गुञ्जीन थाले | पब्लिक हेल्थसंग सरोकार राख्ने अपिस हो यो | बिना प्रकृया दर्ता र स्वीकृति प्राप्त गर्न कठीन छ यॉ | गणितको शुत्र झैँ मिल्न पर्छ सबै कागजातहरु | सिस्मेटिक गभरमेन्टिगं |
बेकार लाग्छ कैलेकाहीँ त | हाम्रोमा पनि यस्तै भैदिए कति शुन्दर हुन्थ्यो प्राकृतिक छटाले सजिएको नेपाल ! सोचेर मात्रै भएन | गाली गर्न पनि चाहेन उस्ले | कसैलाई | न नेता,न कर्मचारी,न प्रशासन,न पत्रकार, न बेपारी न जनता ....!
एक पलाएनबादी न हो, गाली गरेर मन शान्त पार्नु ठिक ठानेन | गाली पो कस्लाई गर्ने ? निरुत्तरित छ उ | सिंगापुर बनौछौ भनेर गएकाहरु, झन प्रगति गर्न नसकेर पुराना झै भएकोले त पिडा भएको छ उस्लाई ..! त्यसैले त पासपोट बोकेर म्यानपावर धाई हुत्तिएको हो खाडी | उत्तर-आधुनिक समाजको नवदाश बनेर |

ठिक ११:५६ बजेको रैछ | घडी हेर्यो ऊस्ले | अपिसमा भिड तेस्तै थियो | भिडमा झन एक्लिन्छ उ | र याद गर्दै छ उसले देखेको सपना , ओराली झरेको |
रमेशले दिनभर मनमा ब्यानपख देखेको सपनाकै कुरो खेलायो | फ्रेस हुने एनेकन प्रयास असफल भयो आज उस्को |
आजको डिउटी पुरै निराष भएर सक्यो | र लाग्यो रुममा |

असरल्ल परेको ओछ्यान, सोहोरिएर एकैठामम्मा गुजुमुटिएको छ तन्ना | बिहान फुकालेका भित्री बस्त्रहरु पनि तेसै छन् | १२घन्टको डिउटी सकेर थकित फर्केको हो उ | जॉगर पटक्कै चलेन | डंग्रगं पल्टियो तेही ओछ्यानमै | क्लान्त !
र एसि खोल्यो |
रुममा अरु साथी आईसकेका थिएनन् |
एसीको चिसोले चस्व छुयो शरीर,तर अँह ! भित्री हृदय पटक्कै चैन छैन | ताप छ | कता कता पोलेको छ | थाहा छैन कसरी निभाउन सकिन्छ यो हृदयभित्रको ताप ?
तेतीनै बोला सम्झियो आफ्नी आमालाई | "कान्छा के खान्छस बाबु, तातो दुध खा त ज्यान फुर्तिलो हुन्च"
गयो अतित तिर
***
सानामा बडो चकचके | मिठोखान पर्ने | घरमा भएपो मिठो खाओस ! उस्को बाऊ काठमान्डौ खै कता तिर हो दशैँ खर्चको जोहो गर्न भारी बोक्न गएका थिए | बर्खाको खेतिमोलो गरि गोडमोल सकेसि गॉउका पुरुषहरु काठमान्डौ धॉउथे | केही पैसा कमाउथे | दशैँ खर्च जुट्थ्यो भनौ मैना दशएक दिन काम गरेसि |
जसोतसो दशैँ रमाईले बन्थ्यो | नयॉ लुगा हुन्ते केटकेटिका शरीरहरुमा | घर माटोले लिपिक्क पोतेर छ्याप्ने चलन थियो | माटोलेनै | रातो माटो | माटो खेप्न माथी उकालो हिडेर जानु पर्थ्यो धनलामाको बारीमा |
रमाएरै पुग्थे माटो लिन | दशैँको आगमनले सबमाै खुसीयाली छॉउथ्यो अझ भुराभुरीहरुमा | तेसैले भुराभुरीहरु पनि पुग्थे माथी धनलामाको बारी सम्म | हिडेर उकालो फटाफट लाग्दा नि १ घन्टा ट्याक्कै लाग्ने | दशैँको आगमनले थकाई नलागेकै भान हुनि |
मन रमाको बेला त न थकान ,न पिडा न दर्द, सबै कॉ हो कॉ भाग्ने |
सबैका घर रगिंन्थे दशैमा रातो माटोले |
दशैँ रमाईलो लिएर ऑउथ्यो | सकिदा त्यो रमाईलो पनि लिएर जान्थ्यो | फगत केहि निमेष जस्तै |
बगली भरी चिउरा हालेर रमाको थियो रमेश त्यो दशैँमा | बा ले ल्याईदिएको निलो आकाशे रंगको सट र निलो पोलिस्टर्को पॉईट लगाएर गॉऊ पुरै डुल्त्यो उ |
सबैले राम्रो भन्चन दशैमा नयॉ लुगा लगौदॉ | पुलकित हुन्त्यो उ | स्कुलका ड्रेस नै दशैँका नयॉ लुगा बन्ते केटकेटीका | र पनि  रमाईलो लाग्नि | तर, कैले याद गरेन रमेशले आफ्नो बाको थोत्रिएको कमिज सुरवाल जुन पछाडी छेतबिछेत भएर च्यातिएको  स्कोट !  सानामा आफ्नै ध्यान ज्यादा हुनि, आफै रमौन पाए हुनि, अरुको के वास्ता | कति खुसी समय | कति खुसी मन | पसिनाले निथ्रुक्कै भिजेर भारी बोकी कमाको पैसाले आफ्ना छोराछोरीको मुहारमा खुसी भर्न सक्नु र तेसैमा रमाउनु कस्तो हृदय ! बुझेन उन्ताका | बस, आफनो खुशीमा मस्त ! ब्यानदेखि बेल्का सम्म नफुकालि लाऊने नयॉ कपडा त | स्कुल ड्रेस | कम्ता मजा लाग्थेन त्यो बोला | तर उस्ले कैले याद गरेन आफ्नो बाउको थोत्रिएको कमिज र स्कोट | अँह, यादै भएन उस्की आमाको अर्धबैँसमै मुजा परेको अन्वार | र फाटेको चोली अनि  सुर्ति खॉदा प्वाल परेका फरिया |
जुन हरेक बर्ख फेरिदैनथ्यो | फरक दशैँ तर उही थोत्रा कपडा जुन कैएन बर्ष फेरिएको थिएन |
तर आज याद गर्दै छ रमेश | फिलिमका रिल झैँ घुम्दैछ उस्को अतित | घोच्दैछ बर्तमानले | पोल्दैछ हृदय | र छट्पटॉउदै छ उही असरल्ल परेको परदेशको बिस्तारमा , ब्यान पख देखेको सपना सम्झदै |

झोलामा थियो मोबाईल सेट | निकाल्यो | प्याट्रन घुमायो | अनि डाईलप्याड खोलेर थिच्यो टुच्च टुच्च आवाज दिदै  नम्बर डाईल भो घरको |
टुँर टुँर गर्दै गयो फोन |
आयो आवाज |
जुन सुन्नको लागी उ आत्तिएको छ ब्यानदोखि |
हेल्लो ...
बोल्यो उ |
"बा सञ्चै हुनुन्च ?"
"ए कान्छा पो रैछ, अँ बाबु सञ्चै | तिमी नि ?"
"म पनि सञ्चै छु |"
भनेन उस्ले, शरीर आराम छ तर मन ! अँह, छैन !
मनमा आराम भए शरीर पनि अटो आराम हुन्छ |
आफ्नो बेथा साटेन उस्ले |
बरु भन्यो "मलाई सबै राम्रै छ, तेता केछ सुनौनुस न "
"एता पनि राम्रै छ, भैँसी किन्न गाकी आथे बेच्दिने हो र कान्छा ?"
बा ले यो प्रश्न सोद्ने बित्तिकै
भक्कान्नियो उ | कता गडेझै भयो उस्लाई |
रोक्यो त्यो भक्कानुलाई | घिटिक्क निल्यो थुक | आठ दश पटक चिमचिम्यायो ऑखा | दबायो ऑशु | पुरुषत्वले दिएन झर्न | नत्र बग्थ्यो होला | माख्लो ओठलाई बिस्तारै टोक्यो दॉतले र रोकियो एकैछिन |
"अँ कान्छा के गर्नि होला ? घरमा दहीदुध भएन भने नि घॉटीबाट जान्न क्यै पनि यो डाम्नुलाई तेसै पाल्न पनि गारो |"
बाको प्रश्नले अनुत्तरित भयो ऊ | स्कुल र कलेज पड्दा त हर प्रश्नहरुको जवाफ लेखेर राम्रै श्रेणीमा पास भको हो | तर बेबहारिक प्रश्नहरुको जवाफ हुन्न यो त बेबहारबाटै हल हुन्छ | र भन्यो "तपैहरुलाई सहज भए पाल्नुस नत्र बेच्दिँदा भयो नि,मैले केभनुम र !"
"लु लु आमा सँ बोल" बाले फोन आमाको हातॉ थमाईदे |
"बाबु कस्तो छ तिम्लाई ?"
"मरो सबै राम्रो, सबै ठिक"
बनावटी उत्तर हो यो | जीवनमा सबैभन्दा बढी ढॉटिने जवाफ | उस्ले आज पनि बढायो ढॉटको संख्या | जे भन्न पर्नि हो त्यो भनेन | भन्न मन हो उस्लाई तर के चिजले रोक्छ थाछैन |
आमा मलाई दाश बन्न मन छैन, शरणार्थी बन्नु छैन, मलाई पलाएनबादी बन्नु छैन, मलाई सहनु छैन पिडा जुन हरदिन अर्काको देशका मान्छेहरु हामी माथी हुकुम जमाएर हामी माथी शासन गर्छन, म मुक्त हुन चाहन्छु |
यी धेरै उत्तरहरु मनभित्रै दबायो उस्ले र एउटा बनाओटी उत्तर फ्यॉक्यो आमालाई "मलाई सब राम्रो छ" |
संस्कार न हो | हाम्रोमा पिडा देखाऊने चलन छैन | पिडा र दर्दहरु त घुटुक्क निलेर दबाउन पर्छ | र देखाउनु पर्छ उधारो खुसि जुन कठीनसंग जोगाईएको हुन्छ |
"बाबु खानामा र स्वास्थेमा ध्यान दिनु, अर्काको देश !"
आमाले यत्ति भन्नु भो | ममता | मातृ हृदय, पोखियो |
जति ठुला भएर हुर्किए पनि नघट्ने कस्तो माया , कस्तो बिशाल हृदय ! तेसैले त आमा | तेसैले त बा !
तेसैले त अनायासै फुस्किन्छ मुखबाट कुनै झस्काईमा वा कुनै ठोक्काईमा,ऐईय्या बा ! एईय्या आमा !
आमाको प्यारभरि कुराले छताछुल्ल भो रमेश | भक्कान्नियो पुन: |
उता के भो देखेन | एता ऑखामा अडिएन तरलता | तरल न हो किन रोकिन्थ्यो | बग्यो | गालामा गोरेटो बनाएछ सानो र निमेषमै टाटियो |
बाले फोनमा आज पनि सोदे उस्लाई "कान्छा कैले आउछौ त" भनेर ?
यो प्रश्न दोहोरिएको छ फेरी | था छैन कति पटक सोधिनेछ अब ?
जुन प्रश्नको उत्तर पैलेई फिक्स छ | २ बर्षको भिजामा स्ट्याम्प लागेको दिनदेखी नै उत्तर बनेको हो प्रश्नको |
"न्यास्रो लाग्छ, बोलेर नमेटिने रैछ के गर्नु " भने उस्को बाले |
प्रबिधीको युग छ र पनि उचित अभ्यास नमिल्दा स्काईप वा भाईबरॉ कुरा हुन सक्दैन घरमा |
हिजोको राज्यले थोपरिदिएको गरिबीले गर्दा अनेकन पिडाहरु भोग्न बाध्य छन गॉउका मानिसहरु | किसान, मजदुर न हो कॉको एन्ड्रोईडवाला मोबाईल चलाऊन जान्नु, त्यै पनि नेपाली सॉवॉ बर्ण खुट्याउन नसक्नेले !
देशको सत्ता मोहमा लपक्कै घुस्रिएका नेताहरुले कसरी यो समाजलाई नयॉ बिकशित बनाऊलान र ? अझ निम्नबर्गको हितमा मर्ने कसम खाएर राजनीतिमा उदाएकाहरुले त धोका दिए र कसरी बर्गबिरोधी बनेर अस्ताए,सबै आफ्नै स्वार्थमा लाग्ने रैछन | देशको चिन्ता त बरु सामान्य मानिसररुले पो लिएका छन |
यस्तै कुरुप राजनीतिले गर्दा त भासिएको हो उ खाडी | चडेको हो पैलो पटक चिलगाडी |
"केमा टोलाईस बाबु ?"
बा को कुराले पो बिऊझियो रमेश र ठिकै छु को भावमा फर्कियो |
भन्यो "तपैको कुरा सुनेकोनि !"
"ल त ल बेलाबेलॉ फोन गर्दै गर्नु, सम्झदैँ गर्नु " यत्ति भन्नु भो बाले |
घराएसी गफ सकियो | भन्यो रमेशले " हुन्छ "
र  मन नलाई नलाई कन किचिक्क दबायो रातो बटन |
आयो टुँट,टुँट आवाज |

***
बल्ल मन हलुगों भएको छ रमेशको | घरमा कुरा हुन पाएकोले होला अनुहारमा केही चमक भरिएको भान भयो उस्लाई |
सॉझ पख हावा चल्यो | र गयो छतमा | उ बसेको ठॉउ चाईना क्याम्प हो | हजारौँ लेबरहरुको डेरा | ठुलो छ | कच्चा छ भवनररु | प्लाईले बाहिरबाट बारेको | तर डेकोरेसनले गर्दा राम्रै देख्छन् बाहिरबाट हेर्नेले |
सॉझ पर्दै थियो | हावा चल्दै थियो |क्याम्प नगीजै रम्बलका घारीहरुबाट उडन थाले रम्बलहरु | ऊ हेर्दै छ यि दृष्य रुमको छतबाट | हावाकै गतिमा उड्छन रम्बल पनि | एकैछिनमा खडा हुन्छ रम्बलका पहाड | र छिनमै बिलाउछ फेरी हावासंगै | पलमै |
हावा जता वहन्छ उतै रास थुप्रिन्छन, र बन्छ नौलो आकृती |  फेरी बन्छन | फेरी भत्कन्छन |
खेल झैँ लागीरहेको छ रमेशलाई यि सबै प्रकृया | बडो मोहक बनेको छ उ | र पर पर सम्म ऑखा नचाऊछ |
दिनभरको थकान एकै छिनमा भुल्यो उस्ले यो मोहक दृष्य हेरिरह्यो |
जीन्दगी पनि हावामा बनेको रम्बलको ढिस्को जस्तै हो |
अर्कै शक्तिको ईशारामा रम्बलझैँ थुप्रिएको छ धेरै युवाहरुको उर्जाशील जीवन खाडीमा ...|
***
रुमामा फर्कँदा मिलन,सुमन र प्रेम डिउटीबाट आईसकेका रैछन | लामा, कृष्ण बन्दु, राई र गोपाल नाईट गर्छन | भुवनलाई १हप्ता अगी नै अलेन पठायो कम्पनिले | बशन्त दाजु चै साऊदीको बोडरतिर छन | उनी पैलेई गकाहुन तेता | गीतहरुको एल्बम निकाल्चु भन्ते | ह्वाट्सएप र मेसेन्जरमा आफुले गाएका गीतका टुक्काहरु हामीलाई पठाईरन्ते |

केटाहरु रुममा आएर लन्द्रगैं पल्टेका रैछन आ-आफ्ना बिसतारामा |  दिनभरिको लामो डिउटीले भारी भएको ज्यान फ्याल्दिन्छन रुम्मा | सबै क्लान्त ! खानाको तयारी क्यै थिएन | सबै त आराम गरिरहेका |
रमेश पनि थपियो त्यैँ | अरु भन्दा केही छिटो आईपुग्छ उ बेल्का |
रुमबाट अलिक परतिर छन होटलररु | सबैले आलोपालो गरेर ओसार्छन खाना  | र संगै खान्छन सबै | मानौ एऊटै परिवार झैँ | पासपोटले जुराईदिएको थियो उनर्को नयॉ सम्बन्ध |
मिल्छन सबैजना | दाजुभाई बनेर बसेका झै |
दिनभर्का डिउटीका किस्साहरु साट्छन | कैलेकाही देशको चिन्ता पनि लिन्छन | र प्लिक्क स्वीच दबॉउछन लाइटको र सुत्छन सधै | एउटै सेड्युलमा |आज पनि खाना तेसरी नै खाए, प्रेमले ओसार्यो खाना | सुमनले ल्यायो तर्कारी |पत्रिका बिछ्याए भुँईमा, राखे प्लास्टिकका थाल, खन्याए खान्की र भरे गोजेरो | मिठो नमिठो कसैले केही भनेनन | बस खानु छ ,भर्नु छ पेट....|

नेपालॉ बस्नेहरु सोच्दा होलान, बिदेशमा झिलीमिली, रमाईलो | झकिझकाऊ | मोज | मस्ती |
तर यॉ सब्का सब बेर्थ छ |
मजदुर न हो | पेलिनै परो | हेपाई सहनै परो | कष्ट पिडा र दर्द त निलेर सखाप पार्न पर्नि | कसैको बिरुद्द चुँ पनि बोल्न पाउनु हैन |
तर बहुत खुसी पनि छन मजदुरहरु|
सानोसानो चिजमा रमाऊन सक्छन | मैनामा कठीनसंग प्राप्त हुने एकदिनको छुट्टिमा कम्ता खुसी हुदैनन् ! आफ्ना स-साना रहरहरु पुरा हुदा नि मज्जा मान्न जानेका छन र त मैनाभरी गोरु जोतिएझैँ लखतरान दलिएर एक वा दुईदिन प्रप्त हुने छुट्टिमा पुग्छन समुन्द्र | पुग्छन गगनचुम्बी महलका फेदमा | पुग्छन बगैँचा | खिच्छन फोटाहरु र पोस्टिन्छन फेसबुक,टुईटर र ईन्स्टाग्रामहरुमा | फैलाऊछन हात हावामा देखाउछन समुन्द्र | देखाऊछन गगनचुम्बी महल | मानौ यो सबै उनीहरुकै सम्पत्ति हो | मानौ यी सबै उनीहरुकै पौरख हो | बन्छन लघु मानव ति अग्ला टावरहरुका फेदमा |
वा !
हेर्छन ऑखा च्याति च्याति, अनि त पाल्छन रहरहरु तेतै पुग्ने | पलाएन हुने | युबाहरु, युबतिहरु | जवानहरु |
हो, तेसरिनै बढेको हो रहर रमेशको पनि | ठुलो पिलेन चड्नि | बिदेश जानी | खाडी जानी |

एकतमास सोचाईमा घोत्लीरहेको छ उ | मानौ उसालाई आज सुत्नु छैन | देख्नु छैन हिजको जस्तो सपना | पिल्छिनु छैन बेचैनिमा | सम्झदै छ , बाले भनेको शब्द | हिजो आफ्नु हातले दुखसुख गरेर धानेको बेबहारमा आज एक्कासि सहयोगको अपिल फिँजाई रहेछन किन ? कि छोरो हुर्कियो, बढ्यो या तरुण भयो भनेर हो ! पाएन भेउ उसले | कि अब बा ले साहारा खोजे ?
झन खग्रंग भो उ | सोचाई पनि नानाथरिका आऊने |

मिलन सुतेको छ | सुमन आफ्नि प्रेमिकासंग च्याटमा मस्त छ | प्रेम भाइबरको रिगं बज्नासाथ जुरुक्क उठेर बाहिरिएको थियो | अलि लाज मान्छ उ | हामी छेउ कुरा गर्न | भित्र छिर्दा मुसुक्क हॉस्दै आउछ | लज्जामिश्रित हॉसो | खुबै स्वॉउछ उसलाई | सुदुरपुर्बको लिम्बु हो | ज्वान छ | खाईलाग्दो |
बलिष्ट |
अर्को बिस्तारामा मिलन सुतेको हो | तर निदाएनछ |
सोध्यो उशले " रमेश दाई निन्द्रा लागेन ?"
"लाग्दै छ |"
भन्यो "निन्द्रै लागेन दाई, के भो भो |" साएद यादले चिमटेयो होला उस्लाई पनि | चितवनबाट बिदेशिएको उ | हाम्रो भेट उड्नुभन्दा एक हप्ता पैले म्यानपावरमा भको हो | तेसपछि साथी भयौँ | अलि अन्तरमुखी स्वभावको छ | कालो त हैन ठिकै छ | नेपाली माटोको | आज अलि बढिनै डिप्रेसमा देखेको  मैले रुम्मा आउदा | र सोधेँ "मिलन के भो बडा नैराष्य छौ त ?" ओछ्यानबाटै बिस्तारै बोल्यो | "दाई मेरी केटीले आज बिहे गरिछे |"
दुईचार दिन भो रे गलफ्रेनसंग टुटेको | एकहप्ता पैला भन्दै थियो उ ,दाई अर्को साल बिहे गर्छु तेही केटीसंग |
मैले सोधिन उस्लाई किन गरि भनेर | उसैले भन्यो | अन्तरमुखी भए पनि मन भित्रको पिडा लुकाउन सबैलाई गारै हुन्छ | ब्यक्त गर्ने सयम कुर्नि हो |
केटीको आमालाई क्यानसर भएको रहेछ |लगभग अन्तिम अबस्था | आफु जीउँदो छँदै छोरी अन्माउने रहर र बेबहारले गॉजेछ केरे | छोरीले आमाको अन्तिम ईच्छालाई लत्याउन सकिन | ओडी रातो घुम्टो | थापि सिन्दुर अर्कैको  | पहिरिई पोते | गई प्रेमीलाई छोडेर |
बनाई घाएल | पर्देशमा | रोयो होला मिलन | पोल्यो उस्को छाती | गर्यो महशुष प्रेमको | दियो नाम गद्दार र धोकेबाज |
हरदिन कुरा त्यै केटिको गर्थ्यो | म नि सोधिरहन्थे  | मेसेन्जरमा म पनि कुरा गर्ने गर्थे | मलाई नि दादा भन्थि |
तर मोरी गैछे | एउटा हृदय घायल बन्यो | पानीको फोका जस्तै प्याट्ट फुट्यो प्रेम | हरायो | साएद नभेटिने गरि |
फगत चोईटा चोईटामा बिभक्त छ जीवन | जोड्नु छ सबै, मिलाएर | बनाऊनु छ फलैँचा | गर्नु छ आराम तेँही |

आज पल्लो कोठामा बस्नि हरी निकै तनावमा रैछ | रक्सीले पुरा मातेको | कैलेनि पिएको देखिएन,तर आज तोडले धोकेच | किन होला ? रुम्मा यै कुरामा गफ भो केटाररुको | नीद परेको थिएन | समय कटाउने मेलो भो गफ |
रमेश अलि चॉडो आउछ डिउटी बाट | उस्ले था पायो घटना ,हरी को |
"अँ के भको रछ रमेश दाई ?" उत्सुक भएर सोद्यो सुमनले |
"के हुनु आज हरीकि स्वास्नि पैला भागिचे "
मिलन बोल्यो " मेरी जिएफको  नि आजै बिहे हुनि हरीकि श्रमती पनि आजै भाग्नी क्या संयोग है |" जोड्यो उस्ले संयोग | तर आफ्नु आजको बियोग भुलेन उस्ले |
संसारमा सबै समस्याहरु र पिडाहरुको चॉग गरिबलाई नै छ | बिहे गरेको रीन तिरी नसक्दै हरिकी स्वास्नी पैल गै | धनीका स्वास्नी पैल जॉदा धन लिएर जान्छन, गरीबका पैल जॉदानि गरीबी लिएर जानुनि ! अँह , तेसो गर्दैनन् | जॉदैनन तेसरी , बरु भएका झिटिगुन्टा सबै पोको पारेर ठोक्चन कुलेलाम | झन गरीबि थोपरेर जान्छन | उल्टो छ यॉहॉ | बिहे गरेको १ बर्ष पुगेको हो भर्खर | हरी रीन तिर्न अरब  | श्रीमति चैँ बैँश थेग्न नसकेर टाप कसि | आज दिउस भरि रोएरै बसेछ हरी | मनलाई कसरी बुजाओस | एक्लो जो छ | चिनेका भनेको सबै पासपोट बोक्नि मात्रै हो | तेसैले त कहिल्यै नपिउनि मान्छेले तोडले पिएछ आज | रक्सिको तालमा भुल्न खोज्यो तर कॉ सक्नु | झन याद ताजै छ उस्लाई | भन्दै थियो १ हप्ता अगाडी मात्रै कलेज जान गारो भो भनेर स्कुटी किनिदिएको थियो | स्कुटीसंगै गुडी उस्की स्वास्नी | सुखले मात्र मान्दो रैनछ केरे , शरीरका मागहरु पनि बढे होलान | जुन आबश्यक्ता खाडीमा भको लोग्नेबाट पुरा हुदैनन् र त लाग्छन बाटो | बेरिन्छन अंगालोमा | दिन्छन यौवन | भरिन्छन | तृप्त हुन्छन | भुल्छन आफ्ना लोग्नेहरु र उन्का दु:खाईहरु |
देशमा रहेका महिला अधिकारबादीहरु कुर्लिन्छन | महिलाहिंशाका बिरुद्द रॉको बल्छ | मैन जल्छ | बिदेशमा दशनग्रां खियाएर पठाको पैसाले नाठा खेलाएर बस्ने स्वास्नीमान्छेहरुबाट कति पुरुष पिडित छन भन्ने तिनीहरुलाई अन्दाजै छैन |
गारो छ | हामी मजदुरहरुको जीवन | न सुख | न चैन |
लामो सासलाई ब्ल्यॉकेटबाट बाहिर निकालेर बोल्यो रमेश |
यो सब भको हाम्रो देशको राजनैतिक बैमानिले गर्दा हो | स्थिर र भ्रष्टचारमुक्त शाषन बेबस्थाको लागी धेरै पटक आन्दोलन भयो | लास्टॉ तिनै गद्दारहरु पुगे जसको एकमात्र काम देशलाई लुटनु हो | बर्बाद गर्नु हो |
देशमा मन्त्री, नेता सबै बिदेश घुम्नि, राजयको ढुकुटी रित्याएर औषधीउपचार गर्ऩ बिदेशिनी तर देशको अर्को कुनामा आम मान्छे सिटामोल खान नपाएर मर्न पर्नि |
बडो बित्यसपुर्बक बोल्यो रमेश | उसलाई पटक्कै मन परेको छैन यो कुरा | एकै दिनमा २०/२५ मानिस मरिरहेका छन |

तर देशको सर्कारका प्रधानमन्त्री देखी मन्त्री र ठुला नेताहरु बिदेश जान्छन उपचारको निहुमा | करोढौ सकिन्छ रोगी नेताको उपचार खर्चमा | अनि देश बनाऊन यस्ले दिएन र उस्ले दिएन भनेर भाषन ठोक्चन र खेताला पत्रकार प्रयोग गरि छाप्छन लेख मिडियामा |
हामी सजिलै पत्याईदिन्छौ समाचार |
रोकियो रमेश |
प्रेम र सुमन अझै च्याटमै ब्यस्त थिए | मिलन चुपचाप कुरा सुन्दै थियो  रमेशको |
आफ्नि प्रेमिका गुमाउन पर्दाको पिडामा राजनीतिक गफ कति बुज्यो  था'भएन | तर बिच बिचमा हँ हँ भन्दै थियो |
कुरै कुरामा रातको दश बजिसकेछ |
अब फेरी भोली उठ्नु छ | जानु छ डिउटी | त्यसैले सुत्ने तरखरमा लागे सबै | बत्तिको स्विच प्याट्ट थिच्यो रमेशले | अध्यॉरो भयो कोठा | हरायो प्रकाश | पल्टिए सबै बिस्तारामा |
तर रमेश निदाउन सकेन | धेरै कोल्टो फेर्यो उसले | सम्झियो घर | बुडा भका बा आमा |
उमेरको उत्तरार्धमा पुगेका बा आमा छोडेर हुईकिएको हो उ बिदेश | बनेको हो पलाएनबादी | अठ्ठाईस बर्षको योगं |
घर छोड्नु रहर हैन | केही अभाव, केही दवाब र केही प्रभाबले छिर्यो खाडी |  र प्रण गर्यो उस्ले निदाउनु अगाडी | अब अर्कोसाल बा आमालाई सहयोग गर्न बिहे गर्दिने |
***
सेतो घोडामा चडेर जोडले जॉदैछ उ | जोश भरिएको छ | घोडालाई लठ्टिले सिप्क्यॉउदै अगि बड्दै छ रमेश | बाटोमा पर्ने खोला तर्यो र उकालो लाग्यो उ | बल्ल घर पुग्यो | झल्यॉस्स बिउझियो फेरी र उठ्यो मोबाईलमा ४:३५को आल्राम बजेको रैछ पलाएनबादीको !
***

कविता : मृत्यु ||

एकछिन बेस्सरि कस्सियो
अँट्ठियो,
मुर्छै परुँला झै भएँ
बिस्तारै श्वास शिथील हुँदै गयो
अनि म हलुगों भएँ ।

धूमिल भए सबै दृश्यहरू
मधुरो,धमिलो र अल्पष्ट
हावामा प्वॉख तैरिए जस्तै
म हलुगों बने ।

ऑखा डुलाउन खोज्छु
हात हल्लाउन ।
ध्वनि श्ववण हुन्न,
खुट्टा तन्नकिदैन्
मुन्टो बगिंदैन् 
अंह,
केहि हुँदैनन् 
कुनै प्रकृयामा सफल छैन !
लमतन्न
स्थिर छु
कता,किन र के का लागी ?
पर्श्नहरू छैनन्
मात्र नवीन-नौलो अनुभूति !!
**
दुखेको छैन
चोट,पिडा छटपटाहट,तनाब
सबै एका-एक इतिहास भए 
बिलीन भए ।
केवल हावामा तैरिरहेको छु
शतश: हलुगों बनेर ।

न त मन मुटु पोल्छ 
न दिमागका केस्राहरू टन्किन्छ
न छाती पोल्छ न याद छ ,,,
अँह !
कुनै समस्या छैन ।
न कसैको आबश्यक्ता
न सहयोग 
हो म निष्फिक्री बनेको छु ।
**
मेरा को-को हुन,
को-को होईनन्
छुट्याऊन सकेको छैन
सबै उस्तै-उस्तै,
एउटै दुरुस्तै ।

न दृष्य छ, न शब्द,
न आवाज, न हलचल
न केही कृया.....
हो म संग केही छैन !
मात्र म छैन
मात्र म छु,
तर के छु ?
आकारमा छैन
ईश्वर पनि हैन
के हुँ ?
को हुँ ?
केही पनि हैन ,
केही पनि छैन
बस रित्तो !

मान्छे,खोला,पहाड,जंगल ।
जानवर,आकाश, बिश्वास
जून, तारा, शूर्य, ग्रह,
बिज्ञान, बिकाश
केही देख्दिन
ठम्याऊनै सकिन ।
के-के छन ?
के-के छैनन ?
ओह्हो !
म आफैँ पनि त छैन
छु भने कहॉ छु ?
कसैले देख्दैनन्
कसैलाई देख्दिन
मात्र तैरि रहेछु शतहमा !!
**
किन चिच्दैयाउदै छन
को-को हुन तिनीहरु,
किन रुँदै छन ?
भ्रममा छन सायद ,
म त बल्ल बॉचेको छु
कैहिल्यै नमर्ने गरि
हो बल्ल पीडा छैन
दु:ख छैन
दर्द छैन ।
हलुगों भको छु 
र पो तैरिरहेछु हावामा
निराकार बनेर ......!!